Kopalnia rud miedzi, ołowiu oraz marmurołomy w rozległych do­brach dawnego starostwa chęcińskiego należały do królów, podczas gdy w okolicy Kielc były we władaniu biskupów krakowskich.
W okolicy Chęcin najbogatszą z kopalń rud była Miedzianka, rudy ołowiu wydobywano w Ołowiance, Sosnówce, Rzepce, Górze Zamkowej, Zelejowej, Jarzmańcu i w innych miejscach.
Początki górnictwa w tej okolicy giną w niepamięci wieków. Być może, że sięgają one czasów wczesnohistorycznych.
Najdawniejsze historyczne wzmianki o kopalniach chęcińskich po­chodzą zdaje się z XIV w. W r. 1396 żupnikiem chęcińskim i olkuskim był Mikołaj Bochner. W XV w. kopalnie tutejsze były już niezależne od olkuskich, a w r. 1487 Jan Karaś był już żupnikiem tylko chęcińskim.
W r. 1517 król Zygmunt I ustanowił urząd podkomorzego górni­czego Camerarius montanus , który miał odtąd udzielać pozwoleń na poszukiwanie rud, czyli kruszcośledzenie, i wydobywanie, czyli gwar-kowanie. Górników nazywano gwarkami. Byli oni obowiązani dawaćolborę, czyli 1/10 część wydobytej rudy, która w kopalniach chęcińskich szła na rzecz króla.
Do prac w kopalniach używano młotów, czyli perlików, dłut, sztang, czyli stosygli, podwójnych kilofów, czyli oskardów, łopat, rydli i innych narzędzi.
W XVI w. górnicy otrzymali szereg przywilejów. M. in. król Zygmunt August w r. 1550 potwierdził dawne przywileje górnicze oraz postanowił by gwarkowie chęcińscy rządzili się prawami górniczymi olkuskimi i wg nich byli sądzeni, dalej by sąd ten składał się z żupnika olkuskiego i chęcińskiego albo jego podżupka z siedmiu ławnikami prawa górni­czego, by apelacja szła do króla, gdzie sprawy górników będą sądzone wg praw górniczych węgierskich, czeskich i olkuskich. Na podstawie tych przywilejów wolno było gwarkom chęcińskim wystawiać huty z ko­łami wodnymi do topienia kruszców. Mieli oni składać olborę jak w Olkuszu i „grosz od niecki”. Na budowle i potrzeby dano gwarkom chęcińskim prawo wolnego wrębu do lasów królewskich.
Ciekawym dokumentem dotyczącym górnictwa jest lustracja staro­stwa chęcińskiego z 1569 r. Zawiera ona opis poszczególnych gór i znaj­dujących się w nich kopalń.
Wydatny rozwój górnictwa i hutnictwa przypada na koniec XVI i po­czątek XVII w., kiedy to sprowadzono rodziny włoskich przemysłowców Cacciów z Bergamo.
Wojny szwedzkie oraz choroby, które zdziesiątkowały ludność oko­liczną, wpłynęły ujemnie na stan górnictwa w 2 poł. XVII w. Pewne ożywienie nastąpiło dopiero za czasów Stanisława Augusta Poniatow­skiego, który sprowadził z zagranicy uczonych Carossiego i Ferbera, w celu zbadania okolicznych gór. Niebawem też powołano do życia Komisję Kruszcową, której prezesem został bp Krzysztof Szembek.;
Wówczas to uruchomiono kopalnię w Miedzianej Górze pod Kielcami, którą król wziął w dzierżawę 40-letnią od bpa krakowskiego. Pracami kierował generał-major Soldenhoff, a budowniczym kopalni był Szwed — baron Nordenflicht.
Po trzecim rozbiorze Polski Austriacy prowadzili dalej prace w Mie­dziance, Szczukowskich Górkach, Karczówce i Miedzianej Górze pod dyrekcją Lille v. Lillenbacha.
W r. 1809 rząd Księstwa Warszawskiego wezwał Alojzego Krauze do zbadania stanu kopalni i sporządzenia ich opisu historycznego.
Po utworzeniu w Kielcach w r. 1816 Dyrekcji Głównej Górniczej dzięki staraniom Stanisława Staszica wybudowano w Miedziance nowy szyb na dnie sztolni „Zofia”. Z odejściem Staszica, za czasów ministra Lubeckiego, zwrócono uwagę na górnictwo i hutnictwo żelazne.
W r. 1902 pracę podjęli bracia Łaszczyńscy, a w czasie I wojny świa­towej rudy eksploatowali Austriacy. Ostatecznie pracę w podziemiach przerwano w 1922 r. Uruchomiono natomiast kilka dużych kamienio­łomów, czynnych przez parę łat.
Przed kilku laty wybito nowy szyb i rozpoczęto prace badawcze, lecz już je przerwano.

MAŁOGOSZCZ-Osada Małogoszcz leży w pow. jędrzejowskim i liczy ok. 2000 miesz­kańców.
W miejscu jest poczta, apteka, ośrodek zdrowia, gospoda i sklepy.
Podania miejscowe mówią, że początkiem osady był gród obronny na Bocheńcu. Osada ta miała być zniszczona przez pożar, czy też w cza­sie napadu Tatarów, a następnie przeniesiona na obecne miejsce.
Pierwsza historyczna wiadomość pochodzi z 1136 r. Istniał tu wów­czas gród kasztelański. Kazimierz Wielki zniósł kasztelanię małogoską, a utworzył nowy ośrodek administracyjny — starostwo grodowe w Chę­cinach. Tenże król miał otoczyć miasto murem i uposażyć kościół. W r. 1408 Małogoszcz otrzymała prawo niemieckie.

W czasie najazdu szwedzkiego w XVII w. miasto zostało spalone.
W dniach 7 i 8 czerwca 1794 r. stały tu wojska pod dowództwem Tadeusza Kościuszki, idącego po bitwie pod Szczekocinami ku Kiel­com. Tutaj też zmarł z ran i został pochowany generał Jan Grochowski.
24 lutego 1863 r. powstańcy pod wodzą Langiewicza i Jeziorańskiego stoczyli tu bitwę z wojskami carskimi. Miasto zostało wtedy spalone. Powstańcy wycofali się w lasy za rz. Łośnę, skąd po odpoczynku Lan­giewicz ruszył do Pieskowej Skały. Poległo wtedy ok. 300 powstańców. Pogrzebano ich na miejscowym cmentarzu w trzech zbiorowych mogi­łach, z których dziś są widoczne dwie. W większej, uporządkowanej w 1937 r., spoczywają prochy 175 powstańców. W drugiej pogrzebano kapitana Stanisława Jaszowskiego i prawdopodobnie kilku innych do­wódców.
Pośrodku wzgórza cmentarnego zwanego „BABINEK” wznosi się zabytkowy kościółek, zbudowany ok. 1595 r.
Na obszernym rynku stoi pomnik T. Kościuszki. Wąską uliczką można dojść do kościoła, otoczonego wysokim murem.