Wieś nad Dobrzycą, w otoczeniu lasów, przy szosie Wałcz— —Jastrowie, 5 km od Wałcza. W pierwszej połowie XVII wieku istniała na terenie obecnej wsi znaczna na owe czasy osada przemysłowa, składająca się z tartaku, folusza i prawdopodobnie kuźni­cy żelaza. W 1659 r. właścicielem wsi był Jan Czarnołęcki, wyróżniony za zasługi wojenne, okazane w czasie „potopu” szwedzkiego. Na bagnistych łąkach, w sąsiedztwie wsi znajduje się gro­dzisko. Nad jeziorami leżącymi na zachód od wsi widoczne są ruiny bunkrów pozycji głównej Wału Pomorskiego. Ok. 1 km na północ od wsi położone jest malownicze jez. Łubianka. Między tym jeziorem a leżącym bardziej na północ Jez. Smolnym położony jest przesmyk, który w lu­tym 1945 r. próbowały bezskutecznie sforsować oddziały najpierw Armii Radzieckiej a później w dniach 6-9 lutego I Armii WP. Przesmyku podobnie jak i jeziora, położo­nego na linii głównych umocnień Wału Pomorskiego bro­niły liczne umocnienia polowe i trzy żelbetowe bunkry. Przy szosie do Wałcza, na skraju lasku, ok. 2 km od wsi duży głaz narzutowy upamiętnia powrót Ziemi Wałeckiej do Polski. Nieco bliżej wsi drugi granitowy blok — upa­miętnia walki w 1945 r. Nad jez. Łubianka, 0,6 km od szosy głównej malowniczo położony w stylowym budynku gościńca ośrodek szkole­niowy, a nieco dalej przy wschodnim brzegu jeziora sta­nica harcerska. PARKOWO-Wieś przy linii kolejowej Poznań—Piła i szosie Wełna— —Uchorowo, 2 km od szosy Poznań—Piła, 8 km na połud­nie od Rogoźna. Miejscowość wymieniona w poł. XIII wieku. Ciekawym zabytkiem jest barokowo-klasycystyczny kościół zbudo­wany w latach 1780-1802 na planie koła, składający się z dwóch części: środkowej, nakrytej kopułą i bocznej, ob­wodowej obejmującej 8 pomieszczeń nakrytych kopułka-mi. Skromne wyposażenie wnętrza pochodzi głównie z końca XVIII wieku. Przed kościołem dzwonnica drew­niana z I poł. XIX wieku. 3 km na południowy wschód od Parkowa leży wieś Słonio­wo, znana od XIV wieku. W 1813 r. na wzgórzu zwanym Koci Sad, na południe od wsi miała miejsce potyczka wojsk rosyjskich z cofającym się oddziałem wojsk napo­leońskich. W latach 1904-06 zbudowano w Słomowie okazałe założe­nie rezydencjonalne obejmujące pałac, park, kościół oraz zabudowania gospodarcze. Całość powstała w formach neoklasycystycznych z fundacji Jana Tumy. W pałacu uwagę zwracają ozdoby ceramiczne, a w kościele portal główny z serpentynu i drzwi odlane z brązu. Na wschód od Słomowa rozciąga się mocno pofałdowany teren. Powierzchnię około 400 ha porastają piękne lasy bukowe, najbardziej okazałe w Wielkopolsce. Buk występuje tutaj na wschodniej granicy swego naturalnego zasięgu. Najcie­kawszą część lasów stanowi rezerwat „Buczyna” pow. 15,6 ha . Obejmuje on ok. 130-letnią partię buczyny z do­mieszką innych drzew liściastych. Dorodne okazy drzew osiągają 420 cm obwodu pierśnicy. i 35 m wysokości.OKONEK-Miasto na skraju Pojezierza Drawskiego, położone w ład­nej okolicy nad rzeką Czarną, dopływem Gwdy, u stóp Góry Tecławskiej. Szosa Poznań—Piła—Koszalin oraz do Lędyczka. Ośrodek zaplecza handlowo-usługowego dla okolicy, niewielki ośro­dek przemysłu wełnianego oraz metalowego. 3400 miesz­kańców. Wieś założona została w I poł. XVI wieku. Początkowo jej mieszkańcami byli wyłącznie miejscowi Kaszubi. Po­łożenie na pograniczu Wielkopolski i Pomorza granica biegła na rzece Czarnej nie sprzyjało rozwojowi osad­nictwa w tych okolicach. Dopiero w II poł. XVII wieku Okonek stał się dużym ośrodkiem sukienniczym. W mieście zachowało się kilka zabytkowych domów konstrukcji szachulcowej. Neogotycki kościół pochodzi z końca XIX wieku. Lekko pagórkowate okolice miasta są w dużej mierze zalesione. Jesienią obfitują one w grzy­by. Na wschód od miasta, w dolinie leśnej, płynie Gwda. km na północ od centrum miasta wznosi się zalesiony masyw Góry Tecławskiej 191 m n.p.m. . Na szczycie wieża widokowa, z której podziwiać można panoramę miasta i jego okolice. Ciekawe trasy wycieczek pieszych wiodą m. in. wzdłuż Czarnej do Lędyczka. 4 km na północny zachód od Okonka położona jest wieś Brokęcino. Cennym zabytkiem jest tu piękny, drewniany kościół z końca XVI wieku. Budowla o konstrukcji zrębo­wej wzniesiona jest bez użycia gwoździ, elementy moco­wane są na kliny i kołki. Dach kościoła i wieża są kryte gontem.PIECNIK-Wieś nad jeziorem Piecnik 31 ha , przy szosie Wałcz—Mi­rosławiec, 17 km na zachód od Wałcza. Świadectwem dawnej historii wsi jest XVIII-wieczny budynek kościoła o konstrukcji szachulcowej. Głaz grani­towy przy szosie upamiętnia zacięte walki prowadzone o zdobycie wsi przez żołnierzy I Armii WP. Malowniczo położony nad jeziorem park posiada bogaty, urozmaicony drzewostan. Jego ozdobą są dwa stare dęby o obwodzie 620 i 500 cm. 3 km na północ od Piecnika leży wieś Laski Wałeckie. W dniach 9 i 10 II 1945 r. toczyli o nią ciężkie walki żołnierze 1 pułku piechoty z 1 DP im. T. Kościuszki oraz Brygady Pancernej im. Boh. Westerplatte i 4 pułku czołgów ciężkich. Ciekawym zabytkiem jest zbór, zbudo­wany w XVII wieku, o konstrukcji szachulcowej. Do na­wy przylega drewniana wieża z wysmukłą iglicą krytą gontem. 3 km na północny wschód od Piecnika, przy drodze do Karsiboru leży wieś Górnica. W dniach 9 i 10 II 1945 r. Górnica była areną ciężkich walk, toczonych przez żołnie­rzy polskich 2 pułk piechoty z 1 DP i 4 pułk czołgów , atakujących w kierunku Mirosławca. Zabytkiem jest daw­ny zbór ewangelicki o konstrukcji szachulcowej zbudo­wany w 1672 r.