Miłośnicy przyrody przebywający w rejonie Pienin chcąc wyjść na Halę Przehyby, mogą korzystać z tras zaczynających się w Szczawnicy. Trasa 11, Szczawnica—Przehyba, oznakowana kolorem niebieskim, prowadzi obok malowniczego wodospadu Sewerynów-ka, wysokiego na 5 m. W czasie drogi można zobaczyć liczne lasy bukowe, a wyżej także fragmenty górnoreglowego boru świerkowego. Ciekawe jest także podejście na Przehybę ze Szlachtowej trasa 12, dokąd można dojechać autobusem PKS ze Szczawnicy lub Krościenka. Wędrujemy stąd wyraźną drogą na grzbiet położony między potokami Sielskim a Starym. Mimo iż droga nie jest znakowana, dojście do schroniska na Hali Przehyby nie sprawia żadnego kłopotu, dostarcza natomiast wielu pięknych widoków. Na grzbiecie występuje wiele interesujących a rzadkich gdzie indziej gatunków roślin. Spotkać tu można listerę sercowatą, fiołek dwukwiato-wy, urdzik górski i ostrożeń głowacz. Towarzyszy nam najczęściej wspaniała, dzika buczyna karpacka, a w pobliżu Przehyby także fragmenty boru górnoreglowego. Ślicznie wyglądają liczne polanki, a zwłaszcza największa z nich — Pieniążna, okryte w pełni lata bukietami kwiatów. Polecamy też przejście z Piwnicznej Zdroju przez przełęcz Obidzę 931 m do Jaworek trasa 13. Odbycie tej wycieczki znaki czerwone pozwala nam poznać malowniczą dolinę potoku Czercz. W olszynkach nadrzecznych spotkamy tutaj piękną paproć – pióropusznik strusi. W górnej części doliny towarzyszyć nam będą żyzne lasy jodłowe. W Suchej Dolinie znajduje się amfiteatr leśny, w którym co roku odbywają się „partyzanckie jesienne spotkania”. Powyżej amfiteatru stoi nowoczesne schronisko WOSTiW. W zimie Sucha Dolina stanowi pierwszorzędną atrakcję turystyczną dzięki oświetlonej trasie zjazdowej i wyciągom orczykowym. Z przełęczy roztacza się niepowtarzalny widok na południowe stoki pasma Radziejowej, na Pieniny i Tatry. Z Obidzy można udać się szlakiem niebieskim na Wielki Rogacz, na którym spotkamy główny szlak beskidzki. Nasza droga omija szerokim łukiem kocioł źródliskowy Grajcarka i wśród jałowych pastwisk i niewielkich lasów schodzi na Rusinowski Wierch. Po minięciu szczytu spotykamy na lewo od drogi niewielką młakę, na której rosną dwie bardzo interesujące rośliny. Jedną z nich – sto-krotnicę górską – znajdziemy już w pobliskich Pieninach, druga natomiast – pierwiosnka omączona – najbliższe stanowiska ma dopiero w Słowacji. Okoliczne lasy znane są dobrze grzybiarzom jako siedlisko okazałych borowików. Jesienią pojawiają się tu także rydze. Od młaki schodzimy w dół aż do Jaworek, gdzie znajduje się przystanek PKS, skąd można dojechać do Szczawnicy lub Krościenka. Warto jednak zwiedzić wąwóz Homole, leżący już w Pieninach, i zobaczyć, jak zmiana podłoża z piaskowcowego na wapienne wpływa na charakter roślinności. Bardzo atrakcyjna pod względem widokowym będzie wycieczka z Żegiestowa Zdroju na Pustą Wielką trasa 14. Z przystanku PKP kierujemy się za znakami niebieskimi do centrum uzdrowiska położonego w uroczej dolince, wysoko zawieszonej nad doliną Popradu. Rozciąga się stąd wspaniały widok na okoliczne stoki gęsto okryte lasami i wijący się w dole Poprad. Po minięciu Domu Zdrojowego towarzyszami naszej wędrówki będą lasy jodłowe i bukowe, a także liczne pastwiska i polany, na których latem wypasa się kierdele owiec. W czasie wędrówki zwróćmy szczególną uwagę na kolorowy świat motyli. Spotykamy tutaj niepylaka mnemozynę, pazia żeglarza i pazia królowej, są też liczne, bardziej niepozorne górówki, cieszą oczy błękitne modraszki i wyraźnie odbijające s.ię od tła zieleni bielinki, a także przedstawiciele rusałek z najpospolitszym pokrzywnikiem. Na stokach Pustej Wielkiej występują piękne buczyny, a pod szczytem rośnie krzak kosodrzewiny. Wierzchołek Pustej Wielkiej słynie ze wspaniałego widoku, jaki stąd się roztacza. Ze szczytu szlak niebieski wiedzie na Runek, gdzie łączy się z głównym szlakiem beskidzkim. My proponujemy powrót szlakiem żółtym, który sprowadzi nas do Żegiestowa Wsi lub przez dolinę Szczawnika do Muszyny. W Szczawniku przed II wojną światową żył ubogi gospodarz, który hodował liczne stado kóz. Ze względu na podeszły wiek nie mógł stale pilnować stada, ograniczał się do wyprowadzania kóz z zagrody i sprowadzania ich wieczorem z górskich pastwisk do domu. W 1935 r. gospodarz ów umarł, a jego kozy rozeszły się po okolicy, zdziczały i zaaklimatyzowały w sąsiadujących z wioską lasach. Przeżyły tu ponad dwadzieścia lat; ostatnie pojedyncze okazy widywano jeszcze w 1955 r. Kres ich dalszemu bytowaniu położyły wilki. Warto odbyć także niezbyt męczącą wycieczkę w pasmo Zimnego i Dubnego trasa 15. Początkowo wędrujemy doliną Popradu z Muszyny do Leluchowa, gdzie szczególnie interesujące są laski dębowo-grabowe, niezwykle barwne wiosną, kiedy zakwita w nich masowo przylaszczka pospolita. Z Leluchowa podążamy za znakami niebieskimi na szczyt Dubnego, skąd schodzimy do Powroźnika lub za znakami żółtymi do Muszyny. W czasie wędrówki towarzyszą nam polany pełne bujnej roślinności i mroczna buczyna karpacka, a także lasy jodłowe o mezofilnym runie. Z Beskidem Wyspowym i Kotliną Sądecką poznaje nas trasa 20 ok. 89 km. Prowadzi ona północno-zachodnią częścią Kotliny Sądeckiej, dolinami Dunajca, Kamienicy i Zbludzy w grupę Modynia, a stąd do Limanowej i później Garbem Kanińskim do Nowego Sącza. W czasie tej wycieczki należy zwrócić uwagę na izbę regionalną w Podegrodziu, resztki dawnego grodziska w Naszacowicach, ośrodek sadowniczy w okolicach Łącka i przepiękne lasy bukowe z dużym udziałem czosnku niedźwiedziego na północnych stokach Ostrej Góry. Zwiedzanie Sądecczyzny możemy zakończyć interesującą i krajobrazowo bardzo piękną trasą 21, prowadzącą z Nowego Sącza do Szczawnicy i Jaworek 58 km. Pozwoli nam ona poznać dolinę Dunajca, szczególnie interesującą w przełomowym odcinku między Tylmanowa a Kłodnem. Ze Stachówki warto odbyć krótką pieszą wycieczkę do rezerwatu „Kłodne nad Dunajcem” W Szczawnicy godne zobaczenia są gołoborza występujące pod szczytem Bryjarki. Z Jaworek można odbyć wiele interesujących wycieczek pieszych zarówno w atrakcyjne tereny Sądecczyzny, jak i sąsiednie Pieniny.