Kraina Wielkich Jezior stanowi ogromną bruzdę w wale Pojezierza, gdzie zgrupowały się największe jeziora, jak Roś, Śniardwy, Niegocin i Mamry. Łączą się one ze sobą za pośrednictwem kanałów i mają wyrównany poziom wód na wysokość 116 m. Cały ten system jezior obejmuje 310 km2, a wody z nich płyną w dwóch kierunkach: do Pregoły za pośrednictwem Wągorapy i do Wisły za pośrednictwem Pisy. System tych jezior tworzy szlaki żeglugi śródlądowej i turystyki wodnej. Obszary przyległe mają urozmaiconą czołowomorenową rzeźbę terenu, a rozrzucone wzniesienia nie przekraczają 150 m. Wiąże się z tym rozmaitość gleb, a tym samym występowanie pól uprawnych, łąk i lasów. Obszar centralny i zachodni jest przeważnie rolniczy, na wschodnich krańcach tej krainy występują większe lasy Puszczy Boreckiej i Lasy Skaliakie. W środku tego obszaru znajduje się Giżycko — miasto powiatowe, centrum sportu wodnego i wczasów pracowniczych, jak również turystyki wodnej, oraz punkt wyjściowy wycieczek statkami do Węgorzewa, Mikołajek, Rucianego, Pisza i Rynu. Zachowały się tu jeszcze fragmenty pierwotnej przyrody oraz rzadkie gatunki roślin i zwierząt. Rezerwat leśny „M o k r e” o pow. 7 ha, leśnicwo Mokre, Nadleśnictwo Węgorzewo, gromada Ra-dzieje, powiat węgorzewski, województwo olsztyńskie. Przedstawia on najlepiej zachowany fragment lasu łęgowego wiazowojesianowego w dolinie jeziora Mamry, a być może i na terenie całego Pojezierza Mazurskiego. Wydaje się, że stanowisko tego zespołu w rezerwacie „Mokre” należy uznać za najbardziej wysunięte na północny-wschód. Zalicza się je niewątpliwie do kresowych jego stanowisk. Powierzchnia rezerwatu jest porośnięta drzewostanem jesionowym z domieszką wiązu pospolitego i dębu szypułkowego w wieku do 130 lat. W runie znaleziono dotąd 70 gatunków roślin naczyniowych, spośród nich rzadko spotykany tu podkolan zielonawy. Rezerwat leśny „Borki” o pow. 232 ha, w Leśnictwie Walisko, Nadleśnictwo Borki, gromada Boćwinka, powiat węgorzewski, województwo olsztyńskie. Rezerwat został utworzony na obszarze Puszczy Boreckiej. Obszar ochronny obejmuje drzewostany naturalne powstałe w wyniku samoodnowienia. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że od przeszło 100 lat są one wyłączone spod wpływów gospodarki leśnej. Z tego też powodu rezerwat jest niezwykle cennym obiektem umożliwiającym badanie biocenozy leśnej w warunkach naturalnych. Drzewostany w rezerwacie „Borki” tworzy świerk i grab, a na terenach bardziej wilgotnych olsza czarna i jesion. Inne gatunki, jak sosna, dąb szypułkowy, lipa drobnolistna, brzoza omszona i brodawkowata, klon zwyczajny oraz osika, występują głównie jako domieszka, chociaż w niektórych częściach rezerwatu mają one znaczenie gatunku dominującego. Dotyczy to głównie lipy drobnolistnej, dębu szypułkowego i sosny. W składzie gatunkowym roślinności Puszczy Boreckiej występuje szereg gatunków rzadkich, zasługujących na uwagę. Rosną tu m.in. nasięrzał pospolity, pióropusznik strusi, jeżogłówka najmniejsza, sit torfowy, sitowie korzenioczepne, czosnek niedźwiedzi, miesiącznica trwała, skalnica torfowiskowa. Poza tym w rezerwacie występuje pojedynczo cis pospolity.Rezerwat wierzby lapońskiej w Spytkowie o pow. 3,34 ha, Leśnictwo Zielony Dwór, Nadleśnictwo Giżycko, gromada Giżycko, powiat giżycki, województwo olsztyńskie. Rezerwat utworzono dla zachowania najbogatszego na tutejszym terenie stanowiska wierzby lapońskiej oraz szeregu roślin reliktowych. Na skraju rezerwatu występują zarośla łozowe, a wewnątrz znajdują się torfowiska przejściowe i wysokie. Wierzba lapońska tworzy niskie zarośla na przestrzeniach otwartych; stanowi w polskiej florze relikt glacjalny, osiągając na terenie Pojezierza Mazurskiego zachodnią granicę niżowego rozmieszczenia geograficznego. Na torfowisku buduje warstwę krzewów brzoza omszona. Obok niej występują liczne wierzby: lapońska, uszata, szara, pięciopręcikowa, czarniawa, krucha, rokita, iwa, śniada oraz ich mieszańce. Z roślin kwiatowych spotyka się tu: żurawinę błotną, modrzew-nicę zwyczajną, rosiczkę okrągłolistną, przytulię błotną, skrzyp błotny, tojeść bukietową, siedmiopalecznik błotny, wełniankę wąskolistną, wełnianeczkę alpejską, turzycę nitkowatą, bagienną, pospolitą, zaostrzoną i proso-wą oraz relikt polodowcowy — turzycę strunową. W grupie roślin zarodnikowych najwyższą wartość pokrycia osiąga w dolinkach mech Na podkreślenie zasługują rosnące w tym rezerwacie rzadkie u nas rośliny: turzyca strunowa, wełnianeczka alpejska, wierzba śniada i wierzba czarniawa. Ten ostatni gatunek na obszarze województwa olsztyńskiego występuje bardzo rzadko, zaledwie na kilku stanowiskach. Rezerwat torfowiskowy „Pierkuno-w o” o pow. 3,50 ha, Leśnictwo Wydmy, Nadleśnictwo Giżycko, gromada Giżycko, powiat giżycki, województwo olsztyńskie. Rezerwat utworzono w celu zachowania torfowiska wysokiego z naturalnymi zespołami roślinności zielnej, a w szczególności stanowiska rosiczki. Obszar rezerwatu obejmuje torfowisko przejściowe i wysokie. Jest ono porośnięte brzozą omszoną, osiką i wierzbami: szarą, pięciopręcikowa, uszatą i czarniawą. Spośród mchów spotyka się tu Sphagnum palustre, Sph. rubellum, Sph. fuscum, Sph. recurvum i inne. Z roślin zielnych na uwagę zasługuje rosiczka okrągłolistna, wełnianka pochwo-wata, przygiełka biała, turzyca nitkowata, bagienna i dzióbkowata, modrzewnica zwyczajna, żurawina błotna, bażyna czarna.Rezerwat „Ośrodek Hodowli Rzadkich Zwierząt” w Puszczy Boreckiej, o pow. 191,30 ha, Leśnictwo Walisko, Nadleśnictwo Borki, gromada Boćwinka, powiat węgorzewski, województwo olsztyńskie. Rezerwatem objęto różnowiekowe lasy mieszane oraz grunty śródleśne; łąki, pastwiska i nieużytki. Bujna i różnorodna roślinność łąk i pastwisk, jak również zwarte lasy są dobrym środowiskiem dla żyjących tu żubrów. Według stanu na dzień 1 stycznia 1966 r. w rezerwacie Borki przebywa 19 żubrów. Z tej liczby 10 wypuszczono na wolność w Puszczy Boreckiej. Jak dotąd czują się one dobrze, wyglądają świetnie, sierść ich jest lśniąca, koloru ciemnobrunatnego i na ogół trzymają się w odległości 3—5 km od ośrodka, z którego zostały wypuszczone. Znane są przypadki, że żubry mogą wędrować na dalsze odległości, wynoszące nieraz ponad 10 km, lecz zazwyczaj wracają z powrotem i trzymają się ulubionych terenów w pobliżu swych żerowisk. Zachowanie się żubrów na wolności zależy w dużej mierze od postępowania ludzi napotykających te zwierzęta. Jeśli się im zejdzie z drogi w porę i zachowa ciszę nie będą agresywne.