Kraina Wielkich Jezior stanowi ogromną bruzdę w wale Pojezierza, gdzie zgrupowały się największe je­ziora, jak Roś, Śniardwy, Niegocin i Mamry. Łączą się one ze sobą za pośrednictwem kanałów i mają wyrównany poziom wód na wysokość 116 m. Cały ten system jezior obejmuje 310 km2, a wody z nich płyną w dwóch kierunkach: do Pregoły za pośrednictwem Wągorapy i do Wisły za pośrednictwem Pisy. System tych jezior tworzy szlaki żeglugi śródlądowej i turystyki wodnej. Obszary przyległe mają urozmaiconą czołowomorenową rzeźbę terenu, a rozrzucone wzniesienia nie przekracza­ją 150 m. Wiąże się z tym rozmaitość gleb, a tym samym występowanie pól uprawnych, łąk i lasów. Obszar cen­tralny i zachodni jest przeważnie rolniczy, na wschod­nich krańcach tej krainy występują większe lasy Pusz­czy Boreckiej i Lasy Skaliakie. W środku tego obszaru znajduje się Giżycko — mia­sto powiatowe, centrum sportu wodnego i wczasów pra­cowniczych, jak również turystyki wodnej, oraz punkt wyjściowy wycieczek statkami do Węgorzewa, Miko­łajek, Rucianego, Pisza i Rynu. Zachowały się tu jeszcze fragmenty pierwotnej przy­rody oraz rzadkie gatunki roślin i zwierząt. Rezerwat leśny „M o k r e” o pow. 7 ha, leśnicwo Mokre, Nadleśnictwo Węgorzewo, gromada Ra-dzieje, powiat węgorzewski, województwo olsztyńskie. Przedstawia on najlepiej zachowany fragment lasu łęgowego wiazowojesianowego w dolinie jeziora Mam­ry, a być może i na terenie całego Pojezierza Mazurskie­go. Wydaje się, że stanowisko tego zespołu w rezerwa­cie „Mokre” należy uznać za najbardziej wysunięte na północny-wschód. Zalicza się je niewątpliwie do kreso­wych jego stanowisk. Powierzchnia rezerwatu jest po­rośnięta drzewostanem jesionowym z domieszką wiązu pospolitego i dębu szypułkowego w wieku do 130 lat. W runie znaleziono dotąd 70 gatunków roślin naczynio­wych, spośród nich rzadko spotykany tu podkolan zielonawy. Rezerwat leśny „Borki” o pow. 232 ha, w Leśnictwie Walisko, Nadleśnictwo Borki, gromada Boćwinka, powiat węgorzewski, województwo olsztyńskie. Rezerwat został utworzony na obszarze Puszczy Borec­kiej. Obszar ochronny obejmuje drzewostany naturalne powstałe w wyniku samoodnowienia. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że od przeszło 100 lat są one wy­łączone spod wpływów gospodarki leśnej. Z tego też po­wodu rezerwat jest niezwykle cennym obiektem umożli­wiającym badanie biocenozy leśnej w warunkach natu­ralnych. Drzewostany w rezerwacie „Borki” tworzy świerk i grab, a na terenach bardziej wilgotnych olsza czarna i jesion. Inne gatunki, jak sosna, dąb szypułko­wy, lipa drobnolistna, brzoza omszona i brodawkowata, klon zwyczajny oraz osika, występują głównie jako do­mieszka, chociaż w niektórych częściach rezerwatu ma­ją one znaczenie gatunku dominującego. Dotyczy to głównie lipy drobnolistnej, dębu szypułkowego i sosny. W składzie gatunkowym roślinności Puszczy Boreckiej występuje szereg gatunków rzadkich, zasługujących na uwagę. Rosną tu m.in. nasięrzał pospolity, pióropusznik strusi, jeżogłówka najmniejsza, sit torfowy, sitowie korzenioczepne, czosnek niedźwiedzi, miesiącznica trwała, skalnica torfowiskowa. Poza tym w rezerwacie występu­je pojedynczo cis pospolity.Rezerwat wierzby lapońskiej w Spytkowie o pow. 3,34 ha, Leśnictwo Zielony Dwór, Nadleśnictwo Giżycko, gromada Giżycko, powiat giżycki, województwo olsztyńskie. Rezerwat utworzono dla zachowania najbogatszego na tutejszym terenie stanowiska wierzby lapońskiej oraz szeregu roślin reliktowych. Na skraju rezerwatu wystę­pują zarośla łozowe, a wewnątrz znajdują się torfowiska przejściowe i wysokie. Wierzba lapońska tworzy niskie zarośla na przestrzeniach otwartych; stanowi w polskiej florze relikt glacjalny, osiągając na terenie Pojezierza Mazurskiego zachodnią granicę niżowego rozmieszcze­nia geograficznego. Na torfowisku buduje warstwę krze­wów brzoza omszona. Obok niej występują liczne wierz­by: lapońska, uszata, szara, pięciopręcikowa, czarniawa, krucha, rokita, iwa, śniada oraz ich mieszańce. Z roślin kwiatowych spotyka się tu: żurawinę błotną, modrzew-nicę zwyczajną, rosiczkę okrągłolistną, przytulię błotną, skrzyp błotny, tojeść bukietową, siedmiopalecznik błot­ny, wełniankę wąskolistną, wełnianeczkę alpejską, tu­rzycę nitkowatą, bagienną, pospolitą, zaostrzoną i proso-wą oraz relikt polodowcowy — turzycę strunową. W gru­pie roślin zarodnikowych najwyższą wartość pokrycia osiąga w dolinkach mech Na podkreślenie zasługują rosnące w tym rezerwacie rzad­kie u nas rośliny: turzyca strunowa, wełnianeczka alpej­ska, wierzba śniada i wierzba czarniawa. Ten ostatni ga­tunek na obszarze województwa olsztyńskiego występu­je bardzo rzadko, zaledwie na kilku stanowiskach. Rezerwat torfowiskowy „Pierkuno-w o” o pow. 3,50 ha, Leśnictwo Wydmy, Nadleśnictwo Giżycko, gromada Giżycko, powiat giżycki, wojewódz­two olsztyńskie. Rezerwat utworzono w celu zachowania torfowiska wysokiego z naturalnymi zespołami roślinności zielnej, a w szczególności stanowiska rosiczki. Obszar rezerwa­tu obejmuje torfowisko przejściowe i wysokie. Jest ono porośnięte brzozą omszoną, osiką i wierzbami: szarą, pięciopręcikowa, uszatą i czarniawą. Spośród mchów spotyka się tu Sphagnum palustre, Sph. rubellum, Sph. fuscum, Sph. recurvum i inne. Z roślin zielnych na uwa­gę zasługuje rosiczka okrągłolistna, wełnianka pochwo-wata, przygiełka biała, turzyca nitkowata, bagienna i dzióbkowata, modrzewnica zwyczajna, żurawina błot­na, bażyna czarna.Rezerwat „Ośrodek Hodowli Rzad­kich Zwierząt” w Puszczy Boreckiej, o pow. 191,30 ha, Leśnictwo Walisko, Nadleśnictwo Borki, gro­mada Boćwinka, powiat węgorzewski, województwo ol­sztyńskie. Rezerwatem objęto różnowiekowe lasy mieszane oraz grunty śródleśne; łąki, pastwiska i nieużytki. Bujna i róż­norodna roślinność łąk i pastwisk, jak również zwarte lasy są dobrym środowiskiem dla żyjących tu żubrów. Według stanu na dzień 1 stycznia 1966 r. w rezerwacie Borki przebywa 19 żubrów. Z tej liczby 10 wypuszczono na wolność w Puszczy Boreckiej. Jak dotąd czują się one dobrze, wyglądają świetnie, sierść ich jest lśniąca, kolo­ru ciemnobrunatnego i na ogół trzymają się w odległoś­ci 3—5 km od ośrodka, z którego zostały wypuszczone. Znane są przypadki, że żubry mogą wędrować na dalsze odległości, wynoszące nieraz ponad 10 km, lecz zazwy­czaj wracają z powrotem i trzymają się ulubionych te­renów w pobliżu swych żerowisk. Zachowanie się żub­rów na wolności zależy w dużej mierze od postępowania ludzi napotykających te zwierzęta. Jeśli się im zejdzie z drogi w porę i zachowa ciszę nie będą agresywne.