Dąb szypułkowy rośnie w rzadkich skupieniach lub pojedynczo na całym obszarze Pojezierza Mazurskie­go. Jest to roślina występująca zarówno na glebach piaszczystych, jak i zatorfionych. Jesion wyniosły występuje w lasach miesza­nych. Szczególnie wysokie okazy spotyka się w okolicy Spychowa i Szczytna. Klon zwyczajny. Pojedyncze jego okazy spoty­ka .się w lasach całego Pojezierza Mazurskiego, a także wśród zadrzewień śródpolnych. Według Wiganda 1590, jeszcze w XVI stuleciu był tu stosunkowo rozpowszech­nionym leśnym drzewem rodzimym. Lipa drobnolistna występuje wraz z sosną, dę-dem i grabem na glebach moreny dennej. Największe jej skupienia wraz z bukiem są znane w pow. pasłęc­kim. Nierzadko spotykamy pojedyncze lipy o obwodzie obejmującym nieraz 5-6, a nawet 9 m, szczególnie w parkach Państwowych Gospodarstw Rolnych, ogro­dach parafialnych lub we wsiach. Osika występuje zazwyczaj pojedynczo w lasach mieszanych. Często także spotyka się ją w skupieniach krzaczastych, na brzegach lasów, z wierzbą iwą i inny­mi wierzbami. Brzoza brodawkowata jest rozprzestrzeniona na całym Pojezierzu i tworzy często rzadkie skupienia. Drzewo to wymaga dużo światła i dlatego nie wzrasta w zacienionych zespołach. Zwykle towarzyszy świerko­wi na lepszych glebach piaszczystapróchnicznych. Brzoza omszona spotykana jest w czystych ze­społach, na wilgotnych, zatorfionych podłożach. Wystę­puje również często w domieszce ze świerkiem, olszą i sosną. Olsza czarna jest najbardziej rozpowszechniona na glebach bagiennych, nad brzegami rzek i potoków. Olsza szara rzadko występuje w stanie pierwot­nym, częściej jest sadzona. Zwykle spotyka się ją razem z olszą czarną. Trzecią grupę omawianych gatunków leśnych repre­zentują gatunki północne. Grupa ta ma swego jedynego przedstawiciela w świerku. Jest to gatunek pocho­dzenia borealnego, występujący na niżu północno–wschodnim. Odpowiada mu chłodne i wilgotne lato, na­tomiast szkodzą mu późne przymrozki wiosenne. Duży wpływ na wzrost tego gatunku ma również wilgotność powietrza. Wydaje się to być decydującym czynnikiem dla właściwego rozwoju świerka. Jako przedstawiciel pół­nocnej strefy lasów iglastych na zachodzie świerk do­chodzi do linii biegnącej od zachodniego końca Zalewu Wiślanego przez Elbląg, Ornetę, Dobre Miasto, między Olsztynem a Nidzicą, krzyżuje się z granicą buka i do­chodzi do granicy Pojezierza, aż do Puszczy Kurpiow­skiej. Świerk występuje w czystych drzewostanach, w domieszce z sosną lub z drzewami liściastymi. W obecnym składzie tutejszych lasów spotykamy wy­żej opisane gatunki drzew. Do gatunków przystosowa­nych do tutejszych warunków klimatycznych i odpor­nych na niskie temperatury należą sosna i świeik. Te ga­tunki w większości tworzą czyste zbiorowiska leśne. W północno-zachodniej części Pojezierza Mazurskiego spotykamy również czyste lasy bukowe i dębowe. Pozo­stałe gatunki drzew, poza olszą, występują w tutejszych lasach tylko w domieszce. Olsza nieraz z domieszką je­sionu wyniosłego tworzy czyste drzewostany na glebach próchniczych z wodą przepływową. W dolnej warstwie drzewostanów poza gatunkami la­sotwórczymi spotyka się również dalej omówione gatun­ki drzewiaste i krzewiaste, określone mianem podszytu. Jarzębina występuje przeważnie w lasach szpilko­wych. Jabłoń dzika. Pojedyncze jej okazy spotyka się czasem w lasach mieszanych na obszarach moreny den­nej. Grusza dzika rośnie jako ciernisty krzew, prze­ważnie w miejscach nasłonecznionych. Czeremcha zwyczajna. Pojedyncze egzem­plarze występują w pobliżu brzegów Tzecznych i w la­sach o podłożu wilgotnym. Leszczyna jest najpospolitszym składnikiem pod­szycia w lasach Pojezierza Mazurskiego. Wawrzynek wilczełyko jest stosunkowo rzadkim składnikiem i dlatego podlega ochronie. Naj­częściej występuje w lasach mieszanych. Trzmieliny, zwyczajna i brodawkowata, tworzą skupienia krzewiaste najchętniej w miejscach silnie na­świetlonych, przy czym brodawkowata na Pojezierzu Mazurskim ma kres północno-zachodni swego występo­wania. Kruszyna jest pospolita w wilgotnych lasach, szczególnie o podłożu torfiastym, natomiast szakłak wymaga dużej ilości światła. Porzeczka alpejska i porzeczka czar-n a rosną w miejscach wilgotnych, zacienionych. Porzeczkę czerwoną spotyka się w wąwozach i wil­gotnych lasach. Malina właściwa jest pospolitym składnikiem! podszycia lasów świerkowych i mieszanych, gdzie zacie­nienie nie jest duże, a zwłaszcza na świeżych zrębach i polanach. Jeżyna występuje w kilku odmianach, z których najważniejsze dla lasów Pojezierza to jeżyna fałdowana i wzniesiona. Występuje ona jednak dosyć rzadko. Wierzby w postaci krzewiastej spotyka się na łą­kach torfiastych, rzadko natomiast wewnątrz zwartych lasów. Występuje tu: wierzba krucha, pięciopręcikowa, biała, migdałowa, purpurowa, iwa, uszata, rokita, śniada, czarniawa, wiciowa, wawrzynkowa, szara, borówkolistna i lapońska. Te trzy ostatnie gatunki wierzb należą do rzadkości. Bluszcz pospolity, pnący się niewysoko po drzewach za pomocą korzonków przybyszowych, tu ma koniec północno-wschodniego zasięgu. Tak wygląda skład lasów Pojezierza Mazurskiego pod względem gatunkowym. Wymienienie gatunków drzew i krzewów nie daje jednak pojęcia ani o siedlisku, na którym one przeważnie występują, ani też nic nie mówi formie zmieszania, to znaczy kombinacji jakościowej ilościowej poszczególnych gatunków. Aby choć w ma­łym stopniu przedstawić te zagadnienia, nie można pomi­nąć opisu typów siedliskowych lasu, charakterystycz­nych dla omawianej szaty leśnej. Typ siedliskowy lasu jest pojęciem obejmującym pew­ną kategorię siedliska o zbliżonych naturalnych właści­wościach produkcyjnych. Charakteryzują one możliwoś­ci hodowlane, zdolności produkcyjne poszczególnych siedlisk. Są więc terminem praktycznym, wskaźnikiem produkcyjnym dla leśnika hodowcy lasu.