Dąb szypułkowy rośnie w rzadkich skupieniach lub pojedynczo na całym obszarze Pojezierza Mazurskiego. Jest to roślina występująca zarówno na glebach piaszczystych, jak i zatorfionych. Jesion wyniosły występuje w lasach mieszanych. Szczególnie wysokie okazy spotyka się w okolicy Spychowa i Szczytna. Klon zwyczajny. Pojedyncze jego okazy spotyka .się w lasach całego Pojezierza Mazurskiego, a także wśród zadrzewień śródpolnych. Według Wiganda 1590, jeszcze w XVI stuleciu był tu stosunkowo rozpowszechnionym leśnym drzewem rodzimym. Lipa drobnolistna występuje wraz z sosną, dę-dem i grabem na glebach moreny dennej. Największe jej skupienia wraz z bukiem są znane w pow. pasłęckim. Nierzadko spotykamy pojedyncze lipy o obwodzie obejmującym nieraz 5-6, a nawet 9 m, szczególnie w parkach Państwowych Gospodarstw Rolnych, ogrodach parafialnych lub we wsiach. Osika występuje zazwyczaj pojedynczo w lasach mieszanych. Często także spotyka się ją w skupieniach krzaczastych, na brzegach lasów, z wierzbą iwą i innymi wierzbami. Brzoza brodawkowata jest rozprzestrzeniona na całym Pojezierzu i tworzy często rzadkie skupienia. Drzewo to wymaga dużo światła i dlatego nie wzrasta w zacienionych zespołach. Zwykle towarzyszy świerkowi na lepszych glebach piaszczystapróchnicznych. Brzoza omszona spotykana jest w czystych zespołach, na wilgotnych, zatorfionych podłożach. Występuje również często w domieszce ze świerkiem, olszą i sosną. Olsza czarna jest najbardziej rozpowszechniona na glebach bagiennych, nad brzegami rzek i potoków. Olsza szara rzadko występuje w stanie pierwotnym, częściej jest sadzona. Zwykle spotyka się ją razem z olszą czarną. Trzecią grupę omawianych gatunków leśnych reprezentują gatunki północne. Grupa ta ma swego jedynego przedstawiciela w świerku. Jest to gatunek pochodzenia borealnego, występujący na niżu północno–wschodnim. Odpowiada mu chłodne i wilgotne lato, natomiast szkodzą mu późne przymrozki wiosenne. Duży wpływ na wzrost tego gatunku ma również wilgotność powietrza. Wydaje się to być decydującym czynnikiem dla właściwego rozwoju świerka. Jako przedstawiciel północnej strefy lasów iglastych na zachodzie świerk dochodzi do linii biegnącej od zachodniego końca Zalewu Wiślanego przez Elbląg, Ornetę, Dobre Miasto, między Olsztynem a Nidzicą, krzyżuje się z granicą buka i dochodzi do granicy Pojezierza, aż do Puszczy Kurpiowskiej. Świerk występuje w czystych drzewostanach, w domieszce z sosną lub z drzewami liściastymi. W obecnym składzie tutejszych lasów spotykamy wyżej opisane gatunki drzew. Do gatunków przystosowanych do tutejszych warunków klimatycznych i odpornych na niskie temperatury należą sosna i świeik. Te gatunki w większości tworzą czyste zbiorowiska leśne. W północno-zachodniej części Pojezierza Mazurskiego spotykamy również czyste lasy bukowe i dębowe. Pozostałe gatunki drzew, poza olszą, występują w tutejszych lasach tylko w domieszce. Olsza nieraz z domieszką jesionu wyniosłego tworzy czyste drzewostany na glebach próchniczych z wodą przepływową. W dolnej warstwie drzewostanów poza gatunkami lasotwórczymi spotyka się również dalej omówione gatunki drzewiaste i krzewiaste, określone mianem podszytu. Jarzębina występuje przeważnie w lasach szpilkowych. Jabłoń dzika. Pojedyncze jej okazy spotyka się czasem w lasach mieszanych na obszarach moreny dennej. Grusza dzika rośnie jako ciernisty krzew, przeważnie w miejscach nasłonecznionych. Czeremcha zwyczajna. Pojedyncze egzemplarze występują w pobliżu brzegów Tzecznych i w lasach o podłożu wilgotnym. Leszczyna jest najpospolitszym składnikiem podszycia w lasach Pojezierza Mazurskiego. Wawrzynek wilczełyko jest stosunkowo rzadkim składnikiem i dlatego podlega ochronie. Najczęściej występuje w lasach mieszanych. Trzmieliny, zwyczajna i brodawkowata, tworzą skupienia krzewiaste najchętniej w miejscach silnie naświetlonych, przy czym brodawkowata na Pojezierzu Mazurskim ma kres północno-zachodni swego występowania. Kruszyna jest pospolita w wilgotnych lasach, szczególnie o podłożu torfiastym, natomiast szakłak wymaga dużej ilości światła. Porzeczka alpejska i porzeczka czar-n a rosną w miejscach wilgotnych, zacienionych. Porzeczkę czerwoną spotyka się w wąwozach i wilgotnych lasach. Malina właściwa jest pospolitym składnikiem! podszycia lasów świerkowych i mieszanych, gdzie zacienienie nie jest duże, a zwłaszcza na świeżych zrębach i polanach. Jeżyna występuje w kilku odmianach, z których najważniejsze dla lasów Pojezierza to jeżyna fałdowana i wzniesiona. Występuje ona jednak dosyć rzadko. Wierzby w postaci krzewiastej spotyka się na łąkach torfiastych, rzadko natomiast wewnątrz zwartych lasów. Występuje tu: wierzba krucha, pięciopręcikowa, biała, migdałowa, purpurowa, iwa, uszata, rokita, śniada, czarniawa, wiciowa, wawrzynkowa, szara, borówkolistna i lapońska. Te trzy ostatnie gatunki wierzb należą do rzadkości. Bluszcz pospolity, pnący się niewysoko po drzewach za pomocą korzonków przybyszowych, tu ma koniec północno-wschodniego zasięgu. Tak wygląda skład lasów Pojezierza Mazurskiego pod względem gatunkowym. Wymienienie gatunków drzew i krzewów nie daje jednak pojęcia ani o siedlisku, na którym one przeważnie występują, ani też nic nie mówi formie zmieszania, to znaczy kombinacji jakościowej ilościowej poszczególnych gatunków. Aby choć w małym stopniu przedstawić te zagadnienia, nie można pominąć opisu typów siedliskowych lasu, charakterystycznych dla omawianej szaty leśnej. Typ siedliskowy lasu jest pojęciem obejmującym pewną kategorię siedliska o zbliżonych naturalnych właściwościach produkcyjnych. Charakteryzują one możliwości hodowlane, zdolności produkcyjne poszczególnych siedlisk. Są więc terminem praktycznym, wskaźnikiem produkcyjnym dla leśnika hodowcy lasu.