Rezerwat bobrowy „Kudypy” o pow. 722,71 ha, leśnictwa Bobry i Żelazowice, Nadleśnictwo Kudypy, gromada Łukta, powiaty olsztyński i ostródzki, województwo olsztyńskie. Rezerwat utworzono dla ochrony bobrów europejskich. Leży on na obszarze dwu leśnictw, przez które przepływa rzeka Pasłęka, będąca głównym siedliskiem bobrów. Przylegają do niego łąki i bagna należące do PGR Komo­rowo. W obrębie rezerwatu leży również wyspa w po­łudniowej części jeziora Isąg, koło Pelnika. Żródliska rzeki Pasłęki położone są na wysokości 188 m n.p.m. na obszarze pól wsi Gryźliny. Rzeka ta wpada do Zalewu Wiślanego. Długość jej wynosi 211 km, a średni spa­dek l,09%o. Jak wykazały pomiary przeprowadzone na terenie rezerwatu, w końcu zimy i na wiosnę – wskutek topnienia śniegu i lodu – stan wody w Pasłęce podnosi się, a przybór ten waha się nieraz w granicach do 1,2 rn. W wyniku obfitych opadów letnich stan wody w dolnej Pasiece podnosi się często w lipcu i sierpniu lub wrześ­niu, najczęściej w końcowych tygodniach lata. Okres za­marzania rozlewisk Pasłęki przypada na styczeń-luty i trwa 30-40 dni. Okres, w którym rozlewiska pokrywa­ją się lodem, jest krytyczny dla życia bobrów, ponieważ nory ich nie zawsze mają wyloty prowadzące bezpośred­nio na ląd, a lód nie pozwala im na opuszczenie siedzib. W tym czasie bobry żywią się przeważnie korą zatopio­nych przy domkach lub norach gałęzi osikowych i wierz­bowych oraz kłączami roślin wodnych. Różnica w głębo­kościach, powodowana okresowymi przyborami wód, przeszkadza roślinności wodnej rozwinąć się równomier­nie na całej powierzchni strefy przybrzeżnej Pasłęki, w obrębie utworzonego rezerwatu. Lasy otaczające re­zerwat są mieszane, z przewagą rtjwnowiekowych drze­wostanów sosnowych. Z gatunków liściastych rosną w tych lasach przeważnie buki, graby i dęby szypułkowe oraz sporadycznie osika i wierzba iwa. Brzegi Pasłęki są porośnięte olszą czarną, wierzbą iwą, osiką, brzozą bro­dawkowata i omszoną. W obszar rezerwatu wkracza południowy odcinek jeziora Isąg o pow. 23,95 ha. Wyspa bobrowa o pow. 2,88 ha jest włączona do rezerwatu ścisłego. Bujna roślinność rosną­ca na przybrzeżnych łąkach jest dobrym pokarmem dla bobrów, szczególnie w lecie. Liczne ścieżki, wydeptane tam przez bobry, świadczą o ich chętnym przebywaniu w tych środowiskach. W obrębie rezerwatu dolina Pasłę­ki oraz stare jej koryto w Leśnictwie Żelazowice ma nie­duże bagniste łąki. Na niektórych obszarach tej doliny rosną lasy o charakterze łęgowym. Występują tu okaza­łe osiki. Podmokłe łąki, pokryte zaroślami wierzby oraz bylinami łąkowymi, dają bobrom dobre schronienie i zdrowe pożywienie. Dlatego też najliczniej przebywają one w tych właśnie środowiskach, zakładają w nich swo­je żeremia, budują domki, nory oraz tamy dla zalewa­nia terenów nizinnych w celu umożliwienia sobie budo­wy nowych żeremi. Stan bobrów w rezerwacie oblicza się na około 40 sztuk, żyjących rodzinami.Rezerwat torfowiskowy „G a 1 w i c a” o pow. 81,72 ha, Leśnictwo Rykownica, Nadleśnictwo Szczytno, gromada Wesołowo, powiat szczycieński, wo­jewództwo olsztyńskie. Rezerwat utworzono w celu ochrony torfowiska z uwa­gi na jego strukturę i stopień zachowania. Nasuwa ono liczne problemy badawcze. W szerszym ujęciu dotyczy to zwłaszcza genezy torfowiska, mechanizmu wzrostu, stosunków ekologicznych, a także występujących tu ze­społów roślinnych oraz ich związku z warunkami śro­dowiska. Omawiane torfowisko jest również interesują­cym obiektem dla badań geograficzno-roślinnych i orni­tologicznych. Obszar torfowiska jest doskonale zacho­wanym i typowym dla Pojezierza Mazurskiego mszarem turzycowym. Jedynie w niektórych punktach, zwłaszcza na obrzeżach, wykształciły się powierzchnie torfowisk niskich. Zasadniczy zrąb gatunków tworzących tu zespo­ły roślinne stanowią torfowce z niewielkim udziałem mchów brunatnych i innych. Kobierzec mchów porasta­ją rośliny kwiatowe, wśród nich typowe gatunki torfo­wisk mszarnych: turzyca nitkowata, turzyca obła, turzy­ca bagienna, turzyca dzióbkowata, bagnica torfowa, żu­rawina błotna, rosiczka okrągłolistna, modrzewica zwy­czajna, wełnianka wąskolistna, wełnianka szerokolistna, wierzbownica błotna, przytulią błotna i inne. Rezerwat ten ma ponadto duże znaczenie jako miejsce lęgowe licz­nych brodźców. Na szczególną uwagę zasługuje stanowi­sko lęgowe żurawia zwyczajnego oraz gęsi gęgawy.Rezerwat torfowiskowy „Sołtysek” pow. 10,47 ha, Leśnictwo Grom, Nadleśnictwo Szczyt­no, gromada Pasym, powiat szczycieński, województwo olsztyńskie. Rezerwat utworzono w celu ochrony modrzewnicy pół­nocnej i zespołów torfowiskowych. Teren rezerwatu przedstawia, tak z geobotanicznego punktu widzenia, jak ze stanowiska ochrony przyrody, bardzo interesujący obiekt przyrodniczy. Stanowi on część rozległego torfo­wiska, powstałego w wyniku zlądowacenia dawnego je­ziora Sołtysek. Proces zlądowacenia swobodnej powierzchni wodnej jeziora doprowadził do wykształcenia się szeregu zespołów torfowiskowych. Grupę torfowisk przejściowych charakteryzuje zespół wysokich turzyc i torfowców, wykształcony tu w postaci zwartych płatów, przede wszystkim w południowej i południowo-zachod-niej części rezerwatu. W obrębie tego zespołu położone są niewielkie płaty roślinności wysokotorfowiskowej, a od północy graniczą z nim zwarte powierzchnie boru bagiennego. Na obszarze rezerwatu występuje wielka różnorodność zespołów roślin, istnieje tu także możli­wość obserwowania ich kierunków sukcesyjnych oraz związku z warunkami ekologicznymi siedliska, przez co ma on duże znaczenie naukowe. Jego wartość podnosi jeszcze bardziej obecność licznej grupy rzadkich na Po­jezierzu Mazurskim gatunków roślin torfowiskowych, jak modrzewnicy północnej, brzozy niskiej, gwiazdnicy grubolistnej, skalnicy torfowiskowej, rosiczki długolist-nej, pływacza średniego, wełnianki delikatnej, turzycy obłej, turzycy strunowej, storczyka Traunsteinera, po­nadto bagnicy torfowej, pływacza drobnego, bażyny czar­nej, z mchów: Scorpidium scorpioides, Cinclidium sty­gium. Niektóre z tych roślin, jak modrzewnica północna, należą do rzadkości na całym obszarze kraju.Rezerwat torfowiskowy ,,M s z a r” o pow. 4,45 ha, położony w lesie miejskim, w granicach miasta Olsztyna. Rezerwat utworzono w celu zachowania śródleśnego torfowiska wysokiego, porośniętego borem sosnowym za­wierającym drzewa ponad 100-letnie. W południowej części występuje wierzba rokita, która doskonale rośnie między torfowcami i przygotowuje grunt dla innych ga­tunków wierzb oraz sosny, brzozy omszonej i olszy czar­nej. Możemy obserwować tu charakterystyczny przykład wkraczania lasu na torfowisko. W runie spotykamy: bag­no zwyczajne, borówkę bagienną, borówkę czarną, żura­winę błotną, modrzewnicę zwyczajną, bażynę czarną, pa­protnika kolczystego, wełniankę pochwowata, rosiczkę okrągłolistną i rosiczkę długolistną, z mchów .