Miasto liczące 3300 mieszkańców, leży na skraju doliny Noteci przy linii kolejowej Chodzież—Gołańcz i szosach Chodzież—Wyrzysk oraz Margonin—Białośliwie. Pierwsza wzmianka z XIII wieku. Istniała wówczas tutaj osada rybacka. Prawa miejskie Szamocin otrzymał w XVIII wie­ku, a rozwój swój zawdzięcza rozwojowi tkactwa. W XVIII wieku okolice Szamocina były miejscem inten­sywnej kolonizacji, inspirowanej przez właścicieli tych ziem — Raczyńskich. Tkactwo i miasto podupadło po po­żarze w 1840 r. W 1919 r. Szamocin został przejściowo opa­nowany przez powstańców wielkopolskich. W okolicy mia­sta wydobywa się torf, a poważnym bogactwem są łąki nadnoteckie dostarczające siana. Przemysł reprezentuje fabryka mebli. W maju 1971 r. straszliwy huragan, bardzo rzadko spotykany w tej stre­fie geograficznej, zniszczył prawie 100 budynków w są­siednim Szamocinowi Heliodorowie. Wieś została bardzo szybko odbudowana. Na południe od Szamocina znajduje się olbrzymi, jeden z największych w kraju, kombinatów przemysłowej hodowli trzody chlewnej „produkujący” 36 000 sztuk tuczników rocznie. Obiektami zabytkowymi są stare chałupy z końca XVIII i początku XIX wieku. Na północ od Szamocina przy drodze do Atanazyna, leży głaz narzutowy zwany „Zaczarowaną Karocą” lub „Dia­belskim Wozem”. Nad jeziorem Siekiera, opodal stacji, znajduje się kąpielisko z wypożyczalnią kajaków. W stro­nę Białośliwia ciągnie się stara aleja lipowo- kasztanowa. Znakowany szlak turystyczny czarny — wiedzie do We-średnika i dalej do Chodzieży. W kierunku północnym dojście szlakiem tym do głazu „Zaczarowana Karoca” — 1,5 km.TRZCIANKA-Miasto położone na skraju Pojezierza Wałeckiego i Ko­tliny Gorzowskiej, ok. 8 km na północ od doliny Noteci. Linia kolejowa Krzyż—Piła. Główne szosy: Poznań—Ko­łobrzeg i Krzyż—Piła. 13 000 mieszkańców. Pierwsza osada powstała tutaj zapewne już w XIII wie­ku i położona była przy trakcie z Poznania do Kołobrze­gu. W końcu XVII wieku zaczęło się rozwijać sukiennic-two, powodując wzrost osady. W 1731 r. August II Sas nadał Trzciance magdeburskie prawo miejskie. Sukiennictwo obdarzane licznymi przywilejami rozwijało się bardzo dynamicznie. W 1773 r. w Trzciance — jednym z największych ośrodków produkcji sukienniczej w Wiel­kopolsce — było ponad 200 sukienników, a ogółem przy produkcji sukna pracowało ponad 1000 osób. Sukno wy­syłano do wielu miast w kraju, a także za granicę m. in. na Bałkany. W latach 1738—1755 Trzcianka była własno­ścią Stanisława Poniatowskiego, ojca króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Od tego czasu miasto zaczęło pieczętować się herbem Poniatowskich „Ciołkiem”. W 1762 r. powstało na terenie dzisiejszej ulicy Sikorskiego tzw. nowe miasto, zamieszkałe przez sukienników. Trak­tat Wersalski oderwał Trzciankę od Wielkopolski. W okre­sie międzywojennym miasto było stolicą tzw. powiatu no­teckiego. Po krótkich walkach, które jednak mocno zni­szczyły centrum Trzcianki została ona zdobyta 27 stycz­nia 1945 r. W mieście czynna jest duża fabryka mebli, specjalizująca się w produkcji m. in. mebli biurowych. Produkcją mebli okrętowych zajmuje się fabryka „Lubmor”. Dużymi za­kładami przemysłowymi są Zakłady Naprawcze Taboru Leśnego oraz fabryka domów dla budownictwa rolniczego. Trzcianka nie posiada ciekawszych zabytków architektu­ry. Stojący przy obniżeniu ulicy kościół jest budowlą neo-barokową, powstałą w latach 1914—1916 posiadającą we­wnątrz barokowe ołtarze. Za kościołem ul. Żeromskiego, podobnie jak równoległa do niej ul. Dąbrowskiego — zajmuje dawne tereny wsi przedlokacyjnej, w części za­budowane domami kalenicowymi z końca XVIII wieku i pocz. XIX wieku. Przy ul. Żeromskiego, w odrestauro­wanym budynku dawnej burmistrzówki z XVIII wieku, mieści się Muzeum im. W. Stachowiaka. Posiada ono zbio­ry dotyczące głównie dziejów Trzcianki i okolic. W cen­trum miasta wznosi się mauzoleum żołnierzy Armii Ra­dzieckiej, poległych w czasie II wojny światowej. Warto też zwiedzić stary cmentarz, położony w północnej części miasta. Rośnie na nim szereg pięknych, starych drzew. W północnej części miasta, ok. 2 km od jego centrum, roz­lewa swe wody jez. Sarcz 54 ha . Brzegi jego są częścio­wo zalesione. Przy południowo-wschodnim krańcu jeziora położony jest wśród lasów ośrodek wczasowy. Znajdują się tam dwie plaże, wypożyczalnia kajaków i sprzętu sportowo-turystycznego, bar, restauracja, klub-kawiarnia, duże boisko sportowe, parking strzeżony, pole namiotowe z pełnym zapleczem. Domki kempingowe po części muro­wane i piętrowe, dysponują 250 miejscami noclegowymi. 2 km na południe od miasta, przy szosie do Białej wzno­szą się zabudowania powstałej w 1974 r. nowoczesnej fer­my tuczu przemysłowego trzody chlewnej. W sąsiedztwie miasta rozciągają się lekko faliste obszary morenowe. W większości porośnięte są lasami sosnowymi. Ku zachodowi rozciąga się rynna jeziorna, w której poło­żonych jest kilka malowniczych jezior. Ciekawe lasy znaj­dują się na zachód od Trzcianki — koło Smolarni.