Okolice Sierakowa

Okolice Sierakowa

Od południa za Wartą, ciągną się bory Puszczy Noteckiej, urozmaicone licznymi jeziorami m.in. Kłosowskie

z Czaplimi Wyspami, Mnisze z rezerwatem przyrody. W odległości ok. 8 km na pn. przebiega pasmo wysokich wydm piaszczystych, zwane Francuskimi Górami. Na pd. krajobraz ożywiony jest licznymi wzgórzami morenowymi i jeziorami. Bezpośrednio pod miastem znajdują się jeziora: Jaroszewskie, Lutomskie i Godzi-szewskie k. szosy do Lutomia. Nad Jez. Lutomskim położony jest ciekawy rezerwat przyrody „Buczyna Lutomska”. Wędrówkę po okolicach Sierakowa ułatwiają liczne znakowane szlaki turystyczne.
Jezioro Lutomskie . Najbardziej charakterystyczne i najdłuższe rynnowe jezioro Pojezierza dł. 5430 m, szer. 500 m, pow. 174 ha, głęb. 9,3 m. Połączone z Wartą szerokim strumieniem – Oszczynicą, dostępne jest także dla turystów płynących rzeką. Ciągnie się na południe od Sierakowa w niezbyt głębokiej rynnie.

„Buki nad Jez. Lutomskim” . Rezerwat utworzony w 1958 r. na obszarze 55 ha, położony na zach. brzegu Jez. Lutomskiego, l^as bukowy jest pozostałością znacznie większego kompleksu leśnego, zalegającego niegdyś te okolice. Porasta strome brzegi jeziora, pona-cinane licznymi jarami erozyjnymi, w których niekiedy sączą się małe strumyki. Liczne są tu głazy narzutowe. Pas lasu szerokości od 60 do 600 m ciągnie się na przestrzeni 3,5 km. Tuż nad jeziorem rosną olchy, osiągając rzadko spotykane gonne strzały o wys. 30 m, natomiast wyższe partie brzegu zajmuje las bukowy. Dzięki doskonałym warunkom wegetacji, szereg drzew w wieku ok. 300 lat osiągnęło 4 m obwodu pnia. Cały bór zachował charakter dziki i pierwotny. Na terenie rezerwatu żyje kilka gatunków ślimaków, m.in. świdrzyk, winniczek, ślimak ogrodowy, zaroślowy i – posiadający w Wielkopolsce wschodnią granicę swego zasięgu – czarny ślinik leśny. W południowej części rezerwatu znajduje się jedno z nielicznych w Wielkopolsce stanowisk tzw. skrzypu olbrzymiego, najokazalszego z naszych skrzypów, rosnącego głównie w Karpatach.
Pośrodku długości pasa rezerwatu wznosi się wklęsłe grodzisko wczesnośredniowieczne, zbudowane na stromym zboczu jeziora, ok. 16 m powyżej jego poziomu. Na stokach grodziska rośnie roślina pontyjska – przetacznik ząbkowaty. Według legendy na wysokości grodziska miał być przerzucony przez jezioro most wykładany skórami, po którym przechodziły pogańskie kapłanki.
Grobia. Wieś w pobliżu Jez. Lutomskiego, 4 km na pd. od Sierakowa. Przy skrzyżowaniu szosy kwileckiej z drogą z Przemyśla do Sprzeczna i z Przemyśla do Grobi, odkryto na terenie żwirowni dwa cmentarzyska z epoki brązu. W pierwszym znaleziono dwanaście grobów szkieletowych i szereg naczyń. W drugim – również szereg grobów z naczyniami oraz narzędziami i ozdobami. Charakterystyczne dla pn. Wielkopolski epoki brązu wyposażenie tych cmentarzysk odkrytych w latach 1911-1914 dało podstawę do wyróżnienia tu dwóch kultur, określanych jako kultura grobska I i kultura grobska II. Kultury te zostały szczegółowo opracowane przez nestora archeologów polskich prof. J. Kostrzewskiego. Naczynia kultury pierwszej charakteryzują się m.in. jednym uchem na największej wydętości, uszatymi misami, garnkami o „esowatym” profilu. Naczynia znalezione w drugim cmentarzysku charakteryzują się kształtem półbeczułkowatym oraz doniczkowatym i dwustożkowymi amforami. . Przy szosie kwileckiej, nie opodal Jez. Jaroszewskiego znajduje się kopiec, gdzie według tradycji, pochowano żołnierzy napoleońskich, którzy polegli w boju w czasie odwrotu spod Moskwy. Obok krzyża odsłonięto w r. 1981 tablicę pamiątkową.
Kłosowice. Mała wieś położona w dolinie Warty, przy szosie Sieraków-Międzychód i linii kolejowej, 4 km na zach. od Sierakowa. Na terenie wsi odkryto cmentarzysko z 16 grobami z kultury łużyckiej i pomorskiej. Ponadto natrafiono tu na osadę z epoki żelaznej. W Kłosowicach czynny jest tartak.
Ze wsi przechadzka do Ławicy 3,5 km.
Marianowo. Osada na skraju Puszczy Noteckiej, nad Wartą, 2 km na zach. od Sierakowa. Przy budynku dawnej łuszczarni nasion z szyszek sosen rośnie wiekowy okaz dębu o obwodzie 780 cm. Jest to najpotężniejsze drzewo Puszczy Noteckiej. Przy szlaku żółtym P-15 leżą dwa głazy narzutowe o obwodzie 455 i 470 cm.
Jezioro Mnisze patrz mapka na 137. Położone w lasach Puszczy Noteckiej 4 km na zach. od Sierakowa. Jezioro to zwane również Mnich – otrzymało nazwę od bernardynów z Sierakowa, gdyż było ich własnością. Jest jeziorem płytkim 3,7 m głęb. i ciągle zarasta, zmniejszając przez to swoją powierzchnię pow. 28 ha, dł. 2250 m, szer. 250 m. W gąszczu trzcin jeziora żyje wiele ptactwa wodnego; częstymi gośćmi są tu czaple z Czaplich Wysp. Na wsch. brzegu Jez. Mniszego, mniej więcej pośrodku jego długości, znajduje się rezerwat przyrody „Cegliniec”, utworzony w 1960 r. Obejmuje obszar 4,31 ha i ma na celu ochronę starodrzewu sosnowego, ocalałego w czasie klęski strzygoni choinówki, jaka miała miejsce w Puszczy w 1923 r. Las sosnowy ok. 140-letni z domieszką brzozy – posiada bogate runo i poszycie. Uwagę zwracają piękne okazy jałowca. Swe ocalenie las zawdzięcza mrówkom, które nie dopuściły tu do „agresji” strzygoni. Rezerwatem przyrody o nazwie „Mszar nad jez. Mnich” o pow. 5,83 ha jest część pd. jeziora i przylegające do niego mszary, gdzie rośnie szereg ciekawych roślin wodnych i torfowych m.in. rosiczki okrągło- i długolistna oraz kłoć wiechowata.
Borowy Młyn. Malowniczo położona osada w dolinie tzw. Borowego Strumienia w Puszczy Noteckiej, 4,5 km na pn. zach. od Sierakowa. Spiętrzone wody strumienia tworzą tutaj staw pow. 16 ha, ciągnący się w głębokiej rynnie ku pn. Nazwa osady wskazuje na istnienie tu w przeszłości młyna. Na okolicznych piaszczystych wydmach znaleziono wykopaliska z epoki kamiennej. Obecnie na pd. od Borowego Młyna znajdują się stawy rybne Technikum Rybackiego z Sierakowa – 17 akwenów o łącznej powierzchni 49,3 ha. Prowadzona jest w nich hodowla karpia i pstrąga.
Francuskie Góry. Pasmo wzgórz wydmowych 7 km na pn. od Sierakowa. Nazwa ich ma rodowód z czasów napoleońskich.Na przebiegającym równolegle do traktu Sieraków-Pławisko dukcie, w odległości ok. 400 m od skrzyżowania z drogą do Kukułki, za stawami na pn. wsch., znajduje się punkt triangulacyjny o wysokości 89 m n.p.m. można dojść do niego od krańca rynny na przełaj, lub też traktem na pn., pierwszym duktem w prawo i dalej ponownie pierwszym duktem w prawo.

Both comments and pings are currently closed.

Comments are closed.