Miłośnicy przyrody przebywający w rejonie Pienin chcąc wyjść na Halę Przehyby, mogą korzystać z tras zaczynających się w Szcza­wnicy. Trasa 11, Szczawnica—Przehyba, oznakowana kolorem niebieskim, prowadzi obok malowniczego wodospadu Sewerynów-ka, wysokiego na 5 m. W czasie drogi można zobaczyć liczne lasy bukowe, a wyżej także fragmenty górnoreglowego boru świerko­wego. Ciekawe jest także podejście na Przehybę ze Szlachtowej tra­sa 12, dokąd można dojechać autobusem PKS ze Szczawnicy lub Krościenka. Wędrujemy stąd wyraźną drogą na grzbiet położony między potokami Sielskim a Starym. Mimo iż droga nie jest znako­wana, dojście do schroniska na Hali Przehyby nie sprawia żadnego kłopotu, dostarcza natomiast wielu pięknych widoków. Na grzbie­cie występuje wiele interesujących a rzadkich gdzie indziej gatun­ków roślin. Spotkać tu można listerę sercowatą, fiołek dwukwiato-wy, urdzik górski i ostrożeń głowacz. Towarzyszy nam najczęściej wspaniała, dzika buczyna karpacka, a w pobliżu Przehyby także fragmenty boru górnoreglowego. Ślicznie wyglądają liczne polanki, a zwłaszcza największa z nich — Pieniążna, okryte w pełni lata bu­kietami kwiatów. Polecamy też przejście z Piwnicznej Zdroju przez przełęcz Obidzę 931 m do Jaworek trasa 13. Odbycie tej wycieczki znaki czerwone pozwala nam poznać malowniczą dolinę potoku Czercz. W olszynkach nadrzecznych spotkamy tutaj piękną paproć – pióropusznik strusi. W górnej części doliny towarzyszyć nam będą żyzne lasy jodłowe. W Suchej Dolinie znajduje się amfiteatr leśny, w którym co roku odbywają się „party­zanckie jesienne spotkania”. Powyżej amfiteatru stoi nowoczesne schronisko WOSTiW. W zimie Sucha Dolina stanowi pierwszo­rzędną atrakcję turystyczną dzięki oświetlonej trasie zjazdowej i wy­ciągom orczykowym. Z przełęczy roztacza się niepowtarzalny widok na południowe stoki pasma Radziejowej, na Pieniny i Tatry. Z Obidzy można udać się szlakiem niebieskim na Wielki Rogacz, na którym spotkamy główny szlak beskidzki. Nasza droga omija szerokim łukiem kocioł źródliskowy Grajcarka i wśród jałowych pastwisk i niewielkich lasów schodzi na Rusinowski Wierch. Po minięciu szczytu spotykamy na lewo od drogi niewielką młakę, na której rosną dwie bardzo interesujące rośliny. Jedną z nich – sto-krotnicę górską – znajdziemy już w pobliskich Pieninach, druga na­tomiast – pierwiosnka omączona – najbliższe stanowiska ma do­piero w Słowacji. Okoliczne lasy znane są dobrze grzybiarzom jako siedlisko okazałych borowików. Jesienią pojawiają się tu także rydze. Od młaki schodzimy w dół aż do Jaworek, gdzie znajduje się przy­stanek PKS, skąd można dojechać do Szczawnicy lub Krościenka. Warto jednak zwiedzić wąwóz Homole, leżący już w Pieninach, i zo­baczyć, jak zmiana podłoża z piaskowcowego na wapienne wpływa na charakter roślinności. Bardzo atrakcyjna pod względem widokowym będzie wycieczka z Żegiestowa Zdroju na Pustą Wielką trasa 14. Z przystanku PKP kierujemy się za znakami niebieskimi do centrum uzdrowiska położonego w uroczej dolince, wysoko zawieszonej nad doliną Po­pradu. Rozciąga się stąd wspaniały widok na okoliczne stoki gęsto okryte lasami i wijący się w dole Poprad. Po minięciu Domu Zdro­jowego towarzyszami naszej wędrówki będą lasy jodłowe i bukowe, a także liczne pastwiska i polany, na których latem wypasa się kierdele owiec. W czasie wędrówki zwróćmy szczególną uwagę na kolorowy świat motyli. Spotykamy tutaj niepylaka mnemozynę, pazia żeglarza i pazia królowej, są też liczne, bardziej niepozorne górówki, cieszą oczy błękitne modraszki i wyraźnie odbijające s.ię od tła zieleni bie­linki, a także przedstawiciele rusałek z najpospolitszym pokrzywnikiem. Na stokach Pustej Wielkiej występują piękne buczyny, a pod szczytem rośnie krzak kosodrzewiny. Wierzchołek Pustej Wielkiej słynie ze wspaniałego widoku, jaki stąd się roztacza. Ze szczytu szlak niebieski wiedzie na Runek, gdzie łączy się z głównym szlakiem bes­kidzkim. My proponujemy powrót szlakiem żółtym, który sprowa­dzi nas do Żegiestowa Wsi lub przez dolinę Szczawnika do Muszyny. W Szczawniku przed II wojną światową żył ubogi gospodarz, który hodował liczne stado kóz. Ze względu na podeszły wiek nie mógł stale pilnować stada, ograniczał się do wyprowadzania kóz z zagrody i sprowadzania ich wieczorem z górskich pastwisk do domu. W 1935 r. gospodarz ów umarł, a jego kozy rozeszły się po okolicy, zdziczały i zaaklimatyzowały w sąsiadujących z wioską lasach. Prze­żyły tu ponad dwadzieścia lat; ostatnie pojedyncze okazy widywano jeszcze w 1955 r. Kres ich dalszemu bytowaniu położyły wilki. Warto odbyć także niezbyt męczącą wycieczkę w pasmo Zimnego i Dubnego trasa 15. Początkowo wędrujemy doliną Popradu z Muszyny do Leluchowa, gdzie szczególnie interesujące są laski dębowo-grabowe, niezwykle barwne wiosną, kiedy zakwita w nich masowo przylaszczka pospolita. Z Leluchowa podążamy za znaka­mi niebieskimi na szczyt Dubnego, skąd schodzimy do Powroźnika lub za znakami żółtymi do Muszyny. W czasie wędrówki towarzyszą nam polany pełne bujnej roślinności i mroczna buczyna karpacka, a także lasy jodłowe o mezofilnym runie. Z Beskidem Wyspowym i Kotliną Sądecką poznaje nas trasa 20 ok. 89 km. Prowadzi ona północno-zachodnią częścią Kotliny Sądeckiej, dolinami Dunajca, Kamienicy i Zbludzy w grupę Modynia, a stąd do Limanowej i później Garbem Kanińskim do Nowego Sącza. W czasie tej wycieczki należy zwrócić uwagę na izbę regio­nalną w Podegrodziu, resztki dawnego grodziska w Naszacowicach, ośrodek sadowniczy w okolicach Łącka i przepiękne lasy bukowe z dużym udziałem czosnku niedźwiedziego na północnych stokach Ostrej Góry. Zwiedzanie Sądecczyzny możemy zakończyć interesującą i kraj­obrazowo bardzo piękną trasą 21, prowadzącą z Nowego Sącza do Szczawnicy i Jaworek 58 km. Pozwoli nam ona poznać dolinę Dunajca, szczególnie interesującą w przełomowym odcinku między Tylmanowa a Kłodnem. Ze Stachówki warto odbyć krótką pieszą wycieczkę do rezerwatu „Kłodne nad Dunajcem” W Szczawnicy godne zobaczenia są gołoborza występujące pod szczytem Bryjarki. Z Jaworek można odbyć wiele interesujących wycieczek pieszych zarówno w atrakcyjne tereny Sądecczyzny, jak i sąsiednie Pieniny.