Skierniewicki Park Miejski

Skierniewicki Park Miejski

Spacer alejką prowadzącą nad rzeką zapoznaje z najstarszą i najciekawszą częścią parku, pozwala rozpoznać ślady założenia ogrodowego z XVIII w. W różnorodnym drzewostanie kilkanaście drzew pomników przyrody, wśród nich kasztanowce, topole i lipy drobnolistne. Zwracają uwagę również liczne krzewy ozdobne. Zagłębienie terenu wykorzystano na utworzenie amfiteatru. W drewnianym budynku d. przedszkola kawiarnia „Urocza”. W pn. części parku, w pobliżu obecnego przejścia pod nasypem kolejowym, nad rzeką od strony wsch. znajdował się dworzec przeznaczony dla cara, jego rodziny i gości. Budynek został zaprojektowany w 1845 przez arch. Adama Idźkowskiego, który wprowadził na ziemie polskie styl neogotycki. Budynek spłonął w styczniu 1945 tuż po wyzwoleniu miasta. Zachowała się część fundamentów. Skierniewicki Park Miejski, który przez wieki wyznaczał granicę między siedzibą arcybiskupów, później rezydencją carską, a miastem, ze względu na swoją historię, zachowany w znacznej mierze układ przestrzenny, ukształtowanie i drzewostan jest cennym zabytkiem sztuki ogrodniczej i wraz z pałacem stanowi największą atrakcję turystyczną miasta.
Po spacerze alejkami parkowymi wyjście z Osady Pałacowej z powrotem przez bramę przy ul. 22 Lipca park nie jest ogrodzony, można również zakończyć spacer wychodząc na inną ulicę. Pod nr 6 duży budynek zwany Sejmikiem Powiatowym — główny element architektoniczny tej części miasta.Wzniesiony został w 1. 1922—26 wg projektu arch. Konrada Kłosa, ze składek społecznych, głównie na potrzeby starostwa, ponadto instytucji oświatowych, kulturalnych oraz organizacji samorządowych i społecznych.
W 1928 w Sejmiku powstało Muzeum Regionalne im. Władysława Reymonta zbiory archeologiczne, historyczne, etnograficzne, przyrodnicze i związane z laureatem nagrody Nobla. Podczas ostatniej wojny w gmachu mieścił się urząd powiatowy i miejski kierowany przez władze okupacyjne. Zatrudnieni tam członkowie AK donosili swoim przełożonym o zamiarach administracji niemieckiej. W styczniu 1945 gmach został podminowany, jednakże w wyniku błyskawicznej ofensywy, żołnierze radzieccy zaskoczyli hitlerowców w budynku biorąc ich do niewoli i udaremniając zamiar wysadzenia gmachu w powietrze. Po wojnie popularny „Sejmik” stanowił siedzibę władz powiatowych, od 1975 wojewódzkich.
Na potrzeby Urzędu Wojewódzkiego przeznaczono również budynek 1980, przylegający od ul. Jagiellońskiej do zabytkowego gmachu. W sąsiedztwie „Sejmiku” na lewo od wejścia głównego w stylowym domu ul. Jagiellońska 34 mieszczą się agendy prasowe: Polskiej Agencji Prasowej, „Głosu Robotniczego” i „Wiadomości Skierniewickich”. Za budynkiem obszerny, nieczynny d. browar z 2 poł. XIX w. Władysława Strakacza, którego firma słynęła z produkcji piwa wysokiej jakości. Obecnie część pomieszczeń browaru dominującego w krajobrazie tej części miasta użytkuje Wojewódzki Dom Kultury. Wejście od ul. Jagiellońskiej 34, koło gmachu Urzędu Wojewódzkiego. Przed nim,
na skwerze znajduje się Pomnik Wdzięczności upamiętniający wyzwolenie miasta i regionu w styczniu 1945 przez żołnierzy radzieckich, wzniesiony w 1950. Idziemy w kierunku pn. do niewielkiej ul. Wita Stwosza, przy której znajduje się w otoczeniu zieleni otwarty w 1978 kinoteatr
„Polonez” z widownią na 450 miejsc, sceną i obszernym zapleczem. Obiekt, pierwszy tego typu w województwie skierniewickim, wyróżnia się estetyczną, funkcjonalną architekturą i dobrą akustyką. Przy skrzyżowaniu ul. Wita Stwosza z ul. Sienkie

skiej Akademii Sztuk Pięknych — Pawła Łęskiego i Włodzimierza Wasilewskiego. Budynek szkolny powstał dzięki ofiarności mieszkańców miasta podczas I wojny światowej. Po odzyskaniu niepodległości został powiększony wg projektu arch. Jana Łukasika. Przy ul. Sienkiewicza warto również zwrócić uwagę na duży dom nr 22. Na fundamentach z lat trzydziestych wzniesiono po wojnie blok mieszkalny, w którym do 1975 mieścił się Dom Wycieczkowy PTTK.
Na wsch. skraju parku szczególną uwagę zwraca klasycystyczna brama wjazdowa do d. rezydencji prymasów. Wystawiona została na życzenie prymasa Antoniego Ostrowskiego przez Efraima
Schroegera. Budowla sprawiająca monumentalne wrażenie, zachowała kształt łuku z półkoliście zamkniętym przejściem na osi. Rozczłonkowana pilastrami. Po bokach znajdują się ryzality z wnękami, które oparte są na kolumnach. Kordegardy zwieńczone attyką. Według tradycji przez tę bramę wjeżdżali Poniatowscy: król Stanisław August Poniatowski, w maju 1783 i jego najmłodszy brat prymas Michał Jerzy Poniatowski, we wrześniu 1785. W ścianach bramy znajdują się dwie tablice: odsłonięta w 1951 związana z likwidacją analfabetyzmu w ówczesnym powiecie skierniewickim oraz z 1957 dla uczczenia 500 rocznicy uzyskania praw miejskich.
Ostatni odcinek prowadzi kolo wspomnianego pomnikaczołgu do ul. Dworcowej, którą dochodzimy do zabytkowego dworca kolejowego.W latach czterdziestych XIX w. park w Skierniewicach poszerzono w kierunku pn. poza nowo powstałe tory kolejowe. Stał tam od kilku lat piętrowy pałacyk zamieszkany przez „budowniczego pałaców cesarskich w Księstwie Łowickim” Adama Idźkowskiego, architekta przez wiele lat pracującego w Skierniewicach.
Pałacyk wybudowany w 1841, jest częściowo jedno,
częściowo dwupiętrowy. Powstał na rzucie prostokąta, z portykiem od pn. i z ryzalitem w elewacji wsch. Budynek jest bogato i oryginalnie zdobiony. Na pn. od pałacyku znajduje się parterowa holen-dernia czyli obora dworska z 1 poł. XIX w., typowy element dekoracyjny w parkach krajobrazowych. Od strony pd. ryzalit, od wsch. przybudówka z gankiem. W kierunku wsch. mostek na Skier-niewce nad którą wśród malowniczych meandrów cenne okazy starodrzewu.
W XIX w. powstał również ogród, założone zostały stawy, utworzone zostały wyspy na Skier-niewce przepływającej przez park. W 2 poł. XIX w. pałacyk zajmowali adiutanci cara Aleksandra II, stąd używana wvówczas nazwa ,,Villa Aleksandria”. W latach siedemdziesiątych XIX w. w stylowym budynku przebywała Sebadiana Sabadiana niezwykłej urody Czerkieska, którą sprowadził rosyjski książę, feldmarszałek Aleksander Bariatyński, będący w tym czasie właścicielem dóbr skierniewickich. Jej niewola i urok utrwaliły się mocno w pamięci skierniewiczan, skoro dotąd ta część parku z pobliskim terenem nazywana jest „Seba-dianami”. Po śmierci księcia Bariatyńskiego pałacyk służył myśliwym, gościom cara polującym w pobliskim Zwierzyńcu i lasach radziwiłłowskich. Na pocz. XX w. w pałacyku przebywała rodzina hrabiów Wielopolskich. Po odzyskaniu niepodległości i po II wojnie światowej do 1956 „Sebadiany” były zajęte przez Zakład Genetyki SGGW, następnie przez Zakład Genetyki PAN. Obecnie budynki z XIX w. jak i nowe wraz z rozległym terenem, użytkowane są przez Zakład Roślin Ozdobnych Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa.

Both comments and pings are currently closed.

Comments are closed.