Zwiedzanie Sierakowa

Zwiedzanie Sierakowa

Zwiedzanie miasta. Od st. kol. wiedzie do Rynku ul. Marcelego Nowotki, w XV w. wymieniona jako ul. Polska. Zabudowana jest ona domkami kalenicowymi z przełomu XIX i XX w. Przy ul. Nowotki, po lewej przed plebanią, budynek Domu Starców – dawnego szpitala Św. Ducha, zbudowany w 1838 r. Na granicy dawnego miasta wznosi się kościół zbudowany w XVII w., wraz z klasztorem dla zakonu bernardynów. Pierwszy kościół, powstały zapewne na przełomie XII i XIII w., zniszczony pożarami, został rozebrany. Wznosił się on przy pn.-zach. narożniku Rynku, przy ul. 8 Stycznia. Budowę obecnego kościoła rozpoczął Piotr Opaliński w 1619 r., sprowadzając jednego z wybitniejszych muratorów, działających wówczas w Wielkopolsce ;- Krzysztofa Buonadurę Starszego 1582-1670, architekta poznańskiego, starszego cechu murarzy, twórcę kościołów z przełomu renesansu i baroku oraz barokowych w Grodzisku, Złotowie, Wschowie, Wronkach i poznańskich: Św. Józefa, Reformatów i Bernardynów. Budynek z herbem Opalińskich na kopule przetrwał do dziś niemal w pierwotnej postaci. Dwie wieże ma zwieńczone blaszanymi hełmami, jedynym elementem pochodzącym z XIX w. Kościół sierakowski jest jednym z cenniejszych zabytków architektury renesansu w Polsce, a po odnowieniu w ostatnich latach przedstawia się bardzo okazale. Budowla wzniesiona jest na planie krzyża, na skrzyżowaniu naw nakryta kopułą z latarnią. W pozostałej części sklepienia kolebkowe ozdobione ornamentowymi wałkami o układzie geometrycznym. W narożach podstawy kopuły 4 kartusze z herbami: Łodzią Opalińskich, Nałęcz Czarnkowskich, Leliwa Pileckich i Dąbrowa Kostków. Wyposażenie wnętrza w głównej mierze renesansowe i wczesnobarokowe. Ołtarz główny wczesnobarokowy 1640 ozdobiony bogatą ornamentacją, części boczne podtrzymywane są przez 4 wielkie postacie – aniołów-kariatyd. W polu głównym obraz z warsztatu Rubensa początek XVII W. Zdjęcie z krzyża, wyżej – obraz stygmatyzacji św. Franciszka z połowy XVII w.. Po obu stronach prezbiterium piękne renesansowe stalle , wykonane w 1641 r. przez brata Hilariona – bernardyna z Poznania, bogato intarsjowane o motywach grotesek, wazonów, roślin, scen polowań, od góry zwieńczone figurami świętych. Z lewej w stalle wkomponowany jest portal do zakrystii, z prawej przy ołtarzu intarsjowana scena przedstawiająca wykonawcę stall. Na lewej ścianie prezbiterium wiszą portrety trumienne XVII, XVIII w.. Przy skrzyżowaniu transeptu z prezbiterium, po lewej, wczesnobarokowa ambona połowa XVII w., po prawej ołtarz wczesnobarokowy 1640 z obrazem Matki Boskiej. W lewej części transeptu znajdują się następujące zabytki: ołtarz późnorenesansowy 1629 w formie tryptyku z bogatą ornamentacją i obrazami W. Boguszewskiego: w środku Madonna na smoku, z boków Sw. Ludwik i Św.. Bonawentura; na ścianie szczytowej ołtarz barokowy 1730 z obrazem Sw. Antoniego i bogatym zwieńczeniem w kształcie glorii; nagrobek Piotra z Bnina Opalińskiego, wojewody poznańskiego, wykonany w 1642 r. przez rzeźbiarza krakowskiego Sebastiana Salę w formach wczes-nobarokowych obok klęczącej postaci zmarłego uwagę zwracają dwie rzeźby po bokach, personifikujące siłę i wyższość stanowiska oraz przezorność i przenikliwość. W prawej części transeptu: ołtarz wczesnobaro-kowy 1642 z bogatą ornamentyką i obrazem Sw. Anny z okresu malarstwa cechowego w tle widok kościoła z XVII w., ołtarz barokowy 1730 z krucyfiksem oraz chrzcielnica klasycystyczna z 1819 r. W narożnika ława kolatorska , w formie zbliżona do stall, ozdobiona herbami Łodzią, Dąbrowa, Nałęcz i Leliwa. W nawie po lewej nagrobek Jana Opalińskiego zm. 1695 i żony jego Zofii, teściów króla Stanisława Leszczyńskiego, wystawiony w 1748 r., z portretami zmarłych ozdobiony m.in. figurami niewolników tureckich. Pod chórem wisi obraz przedstawiający Krzysztofa Opalińskiego na katafalku, namalowany ok. 1660 r. W kruchcie niewielki pomnik M. Sczanieckiej koniec XVIII w.
Przed kościołem stoi rokokowa figura Matki Boskiej z piaskowca 1799. Na dziedzińcu fragment murowanego ogrodzenia i brama z XVIII w. Z przeciwnej strony kościoła plebania odbudowana po pożarze w 1817 r. z wykorzystaniem murów dawnego klasztoru bernardynów.
Z kościoła udajemy się na Rynek, przechodząc przez Potok Jaroszewski, odprowadzający wody Jez. Jaroszewskiego do Warty. Rynek – podobnie jak przed wiekami – jest centrum miasteczka. Zmieniło się tylko jego oblicze. Obecna jego zabudowa w większości pochodzi z niezbyt odległych czasów część tylko zbudowana została po pożarze miasta w 1817 r.. Na narożniku Rynku i ul. 8 Stycznia data oswobodzenia miasta
w powstaniu wielkopolskim stał do 1817 r. kościół pararfialny. Pośrodku Rynku wznosi się pomnik, odsłonięty w 1967 r., dla uczczenia bojowników o wolność i demokrację. Na budynku nr 4 tablica upamiętniająca siedzibę pierwszej szkoły rybackiej 1939 r. w Polsce. Przy prowadzącej na zach. ul. 8 Stycznia, nad Wartą, znajduje się dawny zbór ewangelicki z XVIII w. o konstrukcji szachulcowej. Na budynku Urzędu Miasta wmurowana tablica z okazji 600-lecia istnienia miasta, a na budynku nr 20 – Leśnictwa – tablica upamiętniająca pobyt w 1945 r. marszałka G. Żukowa dowódcy I Frontu Białoruskiego przed operacją berlińską.
Ulica Mostowa na pn. od Rynku wiedzie na przedmieście Piaski. Betonowy most, nad terasą zalewową, zbudowany w latach 1905-1910, jest jedną z pierwszych konstrukcji tego typu w Wielkopolsce.
W stronę wsch. od Rynku wiedzie ul. Zamkowa, która ongiś wiodła do zamku. Zamek istniał w Sierakowie zapewne już w XIII w., bowiem w dokumentach z XIV w. dowiadujemy się o budowie nowego zamku. Pierwotnie drewniany, później murowany – był w XVII w. olśniewającą rezydencją Opalińskich.
Zamek spalił się w 1817 r. Dziś pozostały po nim mury tzw. lodowni, czerwonego budynku przypominającego fort, oraz resztki fos.Drogą wiodącą wzdłuż rzeki dojdziemy do zabudowań Państwowego Stada Ogierów zwiedzanie dozwolone po uprzednim zgłoszeniu. Stado Ogierów jest obecnie największym spośród 13 istniejących na terenie kraju. Żyje tutaj ok. 160 ogierów, utrzymywanych dla celów hodowlanych. W Stadzie przeważają ogiery typu wielkopolskiego. Zabudowania Stada, postawione na planie podkowy, pochodzą z 1829 r. Do ich budowy użyto cegły gotyckiej z rozbieranego zamku. Dawny plac – dziś budynek administracyjny – pochodzi z ok. 1890 r. Przed nim rosną dwa piękne okazy tuj – żywotnika zachodniego, a pośrodku placu – 4 okazałe dęby, między nimi głaz z tablicą upamiętniającą 150-lecie Stada. Od strony wsch. przylega do zabudowań Stada park
założeniu krajobrazowym z początku XIX w., z urozmaiconym drzewostanem. Rośnie tu m.in. ok. 700-letni dąb.
Wychodząc ze Stada na pd. dojdziemy do stadionu – dawnego hipodromu – gdzie wśród świerków tuż przy szosie wronieckiej leżą dwa głazy narzutowe z wyrytymi imionami zwycięskich koni sierakowskich, biorących udział w wyścigach na torze poznańskim w latach 1896-1911. Napisy na nich są już mocno zatarte
trudne do odczytania. Tutaj też, przy ul. Wronieckiej, znajdują się nowe budynki Technikum Rybackiego, wzniesione w 1966 r. jako szkoła -Pomnik Tysiąclecia Państwa Polskiego ze składek członków Polskiego Związku Wędkarskiego. Technikum to powstało w 1939 r., a obecnie istnieje jako jedyna szkoła tego typu w kraju. Obok Technikum znajduje się Zasadnicza Szkoła Rybacka im. Kazimierza Siły-Nowickiego polskiego przyrodnika, twórcy klasyfikacji rybackiej i założyciela Rybackiego Towarzystwa Krajowego w Krakowie i Szkoła Rolnicza. Na gmachu szkoły znajduje się pamiątkowa tablica.

Both comments and pings are currently closed.

Comments are closed.