Inne odmiany Ssaków na Mazurach

Inne odmiany Ssaków na Mazurach

Ze zwierzyny łownej występującej w lasach Pojezierza Mazurskiego należy wymienić przede wszystkim jele­nia, choć ustępuje on wielkością łosiowi, niemniej jed­nak zaliczany jest do zwierzyny dużej. Występuje na ca­łym Pojezierzu, ale w większej liczbie spotyka się go w bardziej zwartych kompleksach leśnych. Jelenie tutej­sze ustępują pod względem wielkości jeleniom karpac­kim, lecz są największe z spotykanych na nizinach. Za­znaczyć należy, że odznaczają się wspaniałymi wieńcami i pod tym względem dorównują prawie karpackim. Wień­ce jeleni z Pojezierza są brzydsze tylko o tyle, że w ko­ronie mają więcej odrostków. Poza tym ich kształt i bar­wa są nadzwyczaj piękne. Sarna jest znacznie mniejsza od jelenia i występuje na całym obszarze Pojezierza. Nie wymaga, jak jeleń, wielkich przestrzeni leśnych. Sarny tutejsze są znacznie większe od spotykanych w innych dzielnicach Polski, przy tym rogacze odznaczają się silnym i bardzo pięknym porożem. Dzik zamieszkuje wszystkie lasy Pojezierza, naj­chętniej jednak te, w których rośnie dąb i buk. Zając szarak występuje na całym Pojezierzu i jest typowym mieszkańcem terenów otwartych. Zając bielak należy do rzadkości; spotykamy go tylko w północno-wschodnich częściach Pojezierza, szczególnie w Puszczy Augustowskiej, a nawet Rominckiej. Z gryzoni mniejszych należy wymienić wiewiórkę. W zimie grzbiet i boki jej ciała przybierają barwę popielatą, jedynie na linii grzbietu pozostaje smuga ru­dych włosów. Poza nią spotykamy tutaj smużkę, zamie­szkującą wilgotne lasy i podmokłe łąki śródleśne, dość pospolicie występującą orzesznicę, nornicę rudą, nornika północnego, nornika burego, nornika zwyczajnego, karczownika ziemnowodnego i piżmaka amerykań­skiego. Ten ostatni gryzoń jest gatunkiem obcym w naszej faunie. Do Europy został on sprowadzony z Ameryki Północnej, a do Polski przedostał się z Czech w 1929 r. Obecnie występuje również na Pojezierzu Ma­zurskim. Wskutek intensywnego łowienia liczebność piż­maka zmniejsza się. Jest on ściśle związany ze środowis­kiem wodnym i tryb jego życia jest zbliżony do trybu życia bobrów. Przebywa w jeziorach, rzekach, stawach i na moczarach. Podobnie jak bóbr unika bystro płyną­cych rzek z kamienistym dnem, płaskich jezior z piasz­czystymi brzegami oraz błot bez otwartych przestrzeni wodnych. Bardzo lubi zbiorniki wodne z roślinnością przybrzeżną, która służy mu za pokarm. Jeżeli brzegi zbiornika wodnego są wysokie i suche, piżmaki zakłada­ją w nich nory. W zbiornikach położonych na terenie płaskim lub o brzegach zabagnionych zwierzęta te z trzcin lub innych roślin błotnych budują domki podob­ne do bobrowych i dochodzące nieraz do wysokości 1 m. Z innych gryzoni powszechnie nam znanych należy wymienić mysz leśną, mysz zaroślową, mysz polną, badylarkę, mysz domową, szczura wędrownego i śniadego. Żyje też tu kilka gatunków ssaków owadożernych. Są to: jeż, kret, ryjówka malutka, ryjówka białowieska – notowana w Augustowskiem, ryjówka aksamitna i rzęsorek rzeczek. Z rzędu drapieżnych należy wymienić przede wszystkim wilka. Ż tym drapieżnikiem spoty­kamy się w lasach północno-wschodniej części Pojezie­rza. Im dalej ku zachodowi, tym rzadziej się go spotyka. Ze względu na szkody, jakie wyrządza w zwierzynie pło­wej, jego odstrzał jest premiowany. Z tego powodu każ­dego roku liczba wilków poważnie się zmniejsza. Ryś w ostatnich czasach często widywany jest w większych zwartych lasach w północno-wschodniej części Pojezierza Mazurskiego. Niektórzy obliczają, że w Puszczy Boreckiej żyje zaledwie kilka par rysi. Lis jest rozprzestrzeniony na całym Pojezierzu. Moż­na go spotkać zarówno w lesie, jak i na otwartych prze­strzeniach. Kuna leśna, kuna domowa, łasica łaska, gronostaj i tchórz są spotykane, lecz nielicznie. Norka, czyli nurka należy tu do rzadkości. Ze względu na cenne futro zosta­ła ona niemal doszczętnie wytępiona i już obecnie należy pomyśleć o reaklimatyzacji norki w środowiska natu­ralne. Borsuk występuje na całym Pojezierzu. Wydra ze względu na cenne futro jest niestety tępiona i staje się coraz rzadszym zwierzęciem na tutejszych terenach. Z ssaków latających, tj. nietoperzy, należy wymienić gacka wielkoucha, nocka łydkowłosego, mroczka posreb­rzanego, spotykanego w Augustowskiem i mroczka po­złocistego. Nietoperze na Pojezierzu Mazurskim nie są jeszcze dostatecznie opracowane. Być może, że na tym terenie występują jeszcze inne ich gatunki, dotychczas nie notowane. Pisząc o faunie Pojezierza Mazurskiego należy wymie­nić jenota, spotykanego na tutejszym terenie. Do­tychczas nie mamy dokładnych informacji o jego zacho­waniu się w odniesieniu do rodzimej fauny. Należy on do zwierząt drapieżnych, żywi się drobnymi gryzoniami, jaszczurkami, żabami, ślimakami i większymi owadami. Nie gardzi też rybami, które umie łowić w płytkich wo­dach. Są również głosy, że jest poważnym szkodnikiem, niszczącym napotykane gniazda ptactwa leśnego, wodne­go i błotnego. Poza tym żywi się również owocami drzew i krzewów leśnych oraz korzeniami niektórych roślin. Innym przedstawicielem obcej fauny spotykanym na tutejszym terenie jest szop. Podobny do jenota, bardzo często bywa za niego brany. Prowadzi prawie ten sam tryb życia co jenot. Wydaje się, że może być groźniej­szym szkodnikiem dla naszej fauny od poprzedniego, po­nieważ bardzo dobrze chodzi po drzewach, myszkując w ich koronach i dziuplach. Garb Lubawski stanowi najwyższe wzniesienie na Po­jezierzu Mazurskim. Jego wysokości względne przekra­czają 100 m, a bezwzględne 200 m, z kulminacją Góry Dylewskiej 312 m. Garb ten wyraźnie góruje nad grani­czącymi z nim Pojezierzem Dobrzyńskim, Iławskim i Ol­sztyńskim; na południu graniczy z Wysoczyzną Ciecha­nowską. Na jego południowej krawędzi znajdują się malownicze jeziora – Dąbrowa Wielka i Dąbrowa Mała. Teren jest tu gliniasto-kamienisty, z licznymi głazami narzutowymi; niektóre z nich zostały uznane za pomniki przyrody. Z większych lasów pokrywających Garb Lu­bawski należy wymienić Lasy Dylewskie i Lasy Klono­wskie z drzewostanami bukowymi z domieszką jawora. Na południe od Olsztynka, w okolicy wsi Drwęck, znajdują się źródła rzeki Drwęcy, wypływające z ma­lowniczo położonych stromych zboczy porośniętych la­sem. Zbocza północne porośnięte są lasem liściastym typu grondów, natomiast od strony południowej rozłoży­ły się bory z roślinnością kserotermiczną. Na południu od Gór Dylewskich leży Grunwald na wy­sokości 232 m n.p.m. Najbliższa stacja kolejowa to Olsz­tynek, położony na linii Olsztyn-Nidzica. W 1410 r. na polach wsi Stębark, Grunwald i Łodwigowo odbyła się słynna bitwa, która skończyła się klęską zakonu krzy­żackiego. Na polach Grunwaldu obecnie stanął pomnik oraz pawilon muzealny. W okolicy Olsztynka mieści się Park Etnograficzny ze zgromadzonymi zabytkowymi bu­dowlami Warmii i Mazur. W jednym z budynków mieści się stała wystawa ochrony przyrody pod hasłem „Ochro­na przyrody -ochroną człowieka”. Na tym obszarze zachowały się jeszcze ciekawe zabyt­ki pierwotnej przyrody, z których najciekawsze jest „Je­zioro Francuskie”. Rezerwat florystyczny „Jezioro Francuskie” o pow. 13,64 ha, Leśnictwo Bednarki, Nadleśnictwo Grunwald, gromada Pietrzwałd, powiat ostródzki. Rezerwat został utworzony dla zachowania w celach naukowych stanowiska wierzby borówkolistnej oraz fragmentu buczyny pomorskiej o charakterystycznym dla Pojezierza Mazurskiego składzie fłorystycznym. Chroniony obiekt to pięknie położone jezioro śródleśne z wąskim okrajkiem torfowisk, obrzeżonym lasami buko­wymi. Na otaczającym jezioro pasie torfowisk, po pół­nocnej i północno-zachodniej stronie, rośnie reliktowa i bardzo rzadka w naszym kraju wierzba borówkolistna. Gatunek ten znajduje się pod ochroną i należy do giną­cych składników naszej flory krajowej. Wraz z wierzbą borówkolistna rośnie tu turzyca dzióbkowata, turzyca pęcherzykowata, wełnianka pochwowata, wełnianka wąskolistna, czermień błotna, bobrek trójlistkowy, turzy­ca sztywna, gorysz błotny, wierzba szara, fiołek błotny, sit skupiony, żurawina błotna, brzoza omszona, wrzos zwyczajny, sosna pospolita, modrzewnica zwyczajna, z mchów – Polytrichum commune, Sphagnum iecuivum, Sph. palustre. Na glebach mineralnych w rezerwacie roś­nie dobrze zachowana buczyna pomorska, w wieku 120 lat, wykształcona na utworach morenowych. Listy florystyczne wykazują obecność takich roślin, jak buk zwyczajny, grab, klon zwyczajny, jawor, leszczyna, narecznica samcza, zachyłka trójkątna, zerwa kłosowa, lipa drobnolistna, perłówka zwisła, wiechlina gajowa, szczawik zajęczy, marzanka wonna, przylaszczka pospolita, gajowiec żółty, prosownica rozpierzchła, kosmatka owło­siona, gwiazdnica wielkokwiatowa, groszek wiosenny, żankiel zwyczajny, wydmućhrzyca zwyczajna, turzyca palczasta, rdest mniejszy, możylinek trójnerwowy, zawi­lec gajowy. Jezioro Francuskie stanowi również ciekawy obiekt krajobrazowy i turystyczny. Leży ono bowiem wśród Gór Dylewskich, interesujących z geologicznego punktu wi­dzenia, na bardzo pofałdowanym terenie usianym liczny­mi głazami narzutowymi. Ze względu na jego położenie w nadzwyczaj pięknej okolicy Pojezierza Mazurskiego cieszy się u turystów dużą popularnością.

Both comments and pings are currently closed.

Comments are closed.