Tatrzański Park Narodowy

Tatrzański Park Narodowy

Tatrzański Park Narodowy stanowi najokazalszy rezerwat naturalny w Czechosłowacji. Nie trzeba uzasadniać potrzeby i znaczenia ochrony środowiska naturalnego Tatr. W 1949 r. ziściło się marzenie obrońców i miłośników natury — Słowacka Rada Narodowa wydała ustawę poświęconą Tatrzańskiemu Parkowi Narodowemu. Celem tego aktu prawnego było zachowanie naturalnego krajobrazu Tatr, ochrona flory i fauny oraz umożliwienie jej nie zakłóconego rozwoju i życia w środowisku rodzimym.
Tatrzański Park Narodowy na terenie czechosłowackich Tatr Wysokich zajmuje ok. 50 100 ha powierzchni. Jest podzielony na rezerwaty przyrody i tzw. pasmo ochronne. W całym rejonie Tatr ruch turystyczny odbywać się może wyłącznie po ścieżkach znakowanych. Turyści na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego muszą przestrzegać rozporządzeń TANAP oraz HS TANAP .Dla zwiedzających i turystów w Tatrzańskim Parku Narodowym wyznaczono i oznakowano drogi i ścieżki. Zejść z nich jedynie mogą alpiniści udający się, względnie powracający ze wspinaczki.
Na noclegi pod gołym niebem wyznaczono dla turystów specjalne obozowiska, a dla grup alpinistów za specjalnym pozwoleniem obozowiska wysokogórskie.
Bezwzględnie zabrania się rozpalania w lesie ognia, palenia papierosów, łamania gałęzi, rwania kwiatów i zbierania płodów leśnych.
Zabrania się także wyrzucania odpadków, hałaśliwego zachowywania oraz naruszania ciszy w rezerwacie.
Za nieprzestrzeganie wyżej wymienionych zaleceń członkowie HS TANAP, względnie strażnicy Tatrzańskiego Parku Narodowego są upoważnieni do pobierania kary w wysokości 100
Poważniejsze wykroczenia są ścigane zgodnie z paragrafem 17 zarządzenia Nr. 60/1961 Zbioru Ustaw.
Odpowiednikiem polskiego Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego GOPR jest służba HS w Czechosłowacji. Jej zadaniem jest ochrona turystów przebywających w Tatrach Wysokich.
Ratownictwo górskie w Tatrach Słowackich ma prawie stuletnią tradycję. Wraz z podjęciem pracy przez pierwszych zawodowych przewodników górskich, powstała również w 1950 r. ochotnicza organizacja — Tatrzanska służba, która od 1957 r. nosi nazwę służba TANAP HS TANAP
Rozległa działalność Górskiej służby obejmuje zarówno ratownictwo jak i prewencję udzielanie turystom porad i wskazówek przed wyruszeniem na szlaki górskie, zapobieganie wypadkom. Ponieważ Górska służba podlega TANAP nie obce jej są również sprawy ochrony przyrody i troska o bezpieczeństwo na trasach górskich. HS TANAP zatrudnia obecnie ok. 20 stałych ratowników, a ok. 180 ochotników pomaga jej w tej ciężkiej i odpowiedzialnej pracy.
Siedzibą organizacji ratowniczej tak niezbędnej w Tatrach Wysokich — Górskiej służby — jest Stary Smokowiec.Pierwszymi gośćmi Tatr Wysokich byli myśliwi, drwale, zielarze, poszukiwacze skarbów i górnicy. Pierwsza wiadomość o turystycznej wycieczce w Tatry Wysokie pochodzi z 1565 r. Księżna Beata Łaska, żona pana na Kieżmarku, udała się ze swymi przyjaciółmi na wycieczkę do doliny Białej Wody Kieżmarskiej.
Rozwój taternictwa naukowego zapoczątkował student z Kieżmarku David , który wraz z towarzyszami zdobył w 1615 r. jeden ze szczytów we wsch. części Tatr Wysokich, prawdopodobnie był to Kieżmarski Szczyt. Za przykładem Frólicha przystąpili do popularyzacji Tatr inni mieszkańcy Kieżmarku: lekarz miejski Christian Augustini student Daniel Specz Sim-plicissimus, lekarz Daniel Fischer, dyrektor liceum i botanik w jednej osobie —
Wiek XVIII sprowadził w Tatry następne pokolenie badaczy, spośród których na czoło wysunęła się rodzina Buchholzów. Duchowny ewangelicki z Wielkiej Łomnicy, Juraj Buchholz był autorem pierwszego dzieła o Tatrach Wysokich. Obaj jego synowie, Juraj — przyrodnik, dyrektor liceum w Kieżmarku oraz Jakub — producent igieł, również trwale zapisali się w historii Tatr.
Wieść o nie zbadanym łańcuchu górskim, leżącym w środku Europy szybko rozeszła się wśród uczonych europejskich. Na przełomie XVIII i XIX w. zaczęli przybywać w Tatry badacze z różnych krajów. W 1793 r. odwiedził Tatry lekarz i podróżnik szkocki, Robert Townson. Jako pierwszy dokonał on barometrycznych pomiarów wysokości. Z jego nazwiskiem wiąże się pierwsze znane wejście na Łomnicę
Wielkie zasługi w popularyzacji wiadomości geograficznych o Tatrach położył Baltazar profesor Uniwersytetu Lwowskiego, który kontynuował pomiary wysokości. Znawcą i propagatorem Tatr był J. A. Czirbesz, pastor z Nowej Wsi Spiskiej Spiśska Nova Ves, który w 1773 r. wspiął się na Krywań Krivań. W 1813 r. przebywał w Tatrach botanik szwedzki, Goran Wah-lenberg, który wsławił się na tylko swymi pracami naukowymi, ale wyjątkowymi również jak na owe czasy wyczynami turystycznymi — zdobył Łomnicę, dwukrotnie był na Krywaniu, wreszcie wielokrotnie przeszedł wsch. grań Tatr Bielskich. Swoje wiadomości i doświadczenia zebrał i przedstawił w dziele Flora ., które przez wiele lat było wzorem dla późniejszych badaczy tatrzańskich.
Uprawianie turystyki i taternictwa w Tatrach Wysokich łączyło się w tamtych czasach z wielkimi trudnościami, głównie jeśli chodzi o podróż i zakwaterowanie. Zasadnicza zmiana w tym zakresie nastąpiła po zbudowaniu kolei koszycko— bohumińskiej w 1871 r.
Zasługą Stowarzyszenia było polepszenie stanu starych i tworzenie nowych szlaków turystycznych, a także schronisk. Zorganizowano również ratownictwo górskie oraz przewodnictwo.
Od 1855 r., tj. od zdobycia Gierlachu przez Z. Bośniackiego i dr. W. Grzegorzka, rozpoczął się w Tatrach Wysokich drugi okres, charakteryzujący się rozmachem taternictwa odkrywczego.
Do początku naszego wieku zdobyte zostały praktycznie wszystkie wybitne szczyty tatrzańskie. Rozpoczął się zaś okres taternictwa sportowego. W latach trzydziestych padło w Tatrach Wysokich wiele taternickich rekordów. Prym wiedli w tym czasie taternicy polscy, nazwiska Stanisławskiego, Motyki, Birkenmajera, Grońskiego, Korosadowicza i innych zostały na zawsze zapisane w historii taternictwa.
Po II wojnie światowej zanotowano wprawdzie jeszcze wiele nowych przejść taternickich, niemniej na pierwszy plan wysuwało się taternictwo zimowe. Ściany tatrzańskie, stanowiące do niedawna teren letnich penetracji, zdobywano teraz zimą. W tych czasach na czoło wysunęli się taternicy czechosłowaccy
Współcześni taternicy idąc śladami swych poprzedników, lansują nowe, ekstremalne taternictwo przy pomocy bogatego wyposażenia sprzętowego, zdobywając także te fragmenty ścian, szczytów i turni, których pokonanie leży na granicy ludzkich możliwości.

Both comments and pings are currently closed.

Comments are closed.