Dawne miasto, obecnie wieś letniskowa, licząca około 1.400 mieszkańców. Położona nad rzeką Nurzec, przy dro­dze nr 192, w obniżeniu jakie tutaj tworzy Wysoczyzną Bielska 140 m n.p.m. . Znane podobnie jak i okoliczne wsie, z wyrobów ze słomy.
Boćki rozwinęły się przy dawnym trakcie wiodącym z Warszawy przez Drohiczyn, Bielsk Podlaski do Grodna. Znane są od 1509 r., kiedy to zostały nadane przez Zyg­munta Starego Janowi Sapieże, wojewodzie witebskiemu. Sapieha otrzymał również prawo lokowania miasta. W 1513 r. ufundował kościół a także uposażył go. Miasto wraz z kościołem i klasztorem uległo zniszczeniu w 1655 r. Około 1700 r. znalazło się w posiadaniu Branickich, a na­stępnie Potockich, którzy sprzedali je rządowi carskiemu. W 1799 r. były tutaj 223 domy i 1462 mieszkańców. W skład dóbr wchodziło 16 wsi, był sąd, garnizon woj­skowy, magazyny. Boćki utraciły prawa miejskie w 1934 r.
Bardzo ucierpiały podczas okupacji hitlerowskiej. W 1941 r. zostały spacyfikowane, później masowe aresz­towania rozbiły miejscową organizację AK. Po wyzwole­niu długi czas Boćki były głośne z walk z reakcyjnym podziemiem.
Obecnie Boćki są wsią letniskową, cichą, spokojną, na­dającą się na wczasy rodzinne. Od pd. w odległości około 2,5 km znajdują się niewielkie lasy.
Zabytki. Kościół parafialny zbudowany w latach 1730— —39 wg proj. arch. Osieckiego, barokowy, murowany na rzucie prostokąta. Fasada z trójkątnym szczytem. We­wnątrz zwraca uwagę wielki ołtarz ozdobiony rokokowy­mi rzeźbami. W ołtarzu bocznym obraz prawdopodobnie malowany przez Mirysa. Oddzielnie stojąca dzwonnica i ogrodzenie wykonane przez J. H. Klemma.
Cerkiew prawosławna z XVII w., zniszczona w czasie obu wojen światowych, obecnie odbudowana. Nie zacho­wała prawie niczego z dawnej świetności. Posiadała wy-
soką wieżę oraz kopułę, obecnie nie istniejące. Dopiero w 1955 r. sporządzono nowy ikonostas. Zachowało się kilka starych ikon.
Z innych obiektów zwraca uwagę barokowa figura św. Jana Nepomucena znajdująca się przed kościołem, stara plebania oraz dawna stajnia.
W Boćkach jest muzeum poświęcone historii walk z reakcyjnym podziemiem. Zwiedzanie należy uzgodnić z miejscowym posterunkiem MO.

Wieś tatarska położona w odległości 49 km na pn. wsch. od Białegostoku, w urozmaiconym terenie. Znajduje się w niej jeden z dwóch czynnych w Polsce meczetów ta­tarskich.
Nie zostało dotychczas ustalone kiedy Bohoniki były założone. W 1677 r. Bohoniki wraz z sąsiednimi wsiami Dranie i Malawicze zostały nadane przez Jana III So­bieskiego rotmistrzowi chorągwi tatarskiej Olejewskiemu i jego podkomendnym. W końcu XVII lub na początku XVIII wieku Tatarzy zbudowali na wsi meczet istniejący do chwili obecnej.
Meczet drewniany zbudowany był na rzucie kwadratu, z gankiem i niszą od strony „kyble”, belkami podtrzymu­jącymi konstrukcję dachową w elewacjach ścian, cztero­spadowym dachem zakończonym wieżyczką z latarnią i hełmem, na szczycie którego znajduje się półksiężyc.
Wewnątrz z przedsionka służącego do rytualnych ablu-cji i pozostawiania obuwia, wejście do 2 sal; męskiej, w której odbywają się modły; jest w niej nisza w ścianie od strony Mekki zwana „kyble”, podwyższenie z dasz­kiem zwane „mimbar” oraz galeria przeznaczona dla muezzina; żeńskiej — ze szczeliną w ścianie od strony sali męskiej na wysokości 1 metra od podłogi ciągnącą się na całą szerokość sali, przesłoniętą przejrzystą, białą firanką muślinową. Na ścianach sali męskie] napisy arabskie z wersetami z koranu — „muhiry” oprawne w ramy, czasem wyszywane na zielonym tle, lub kaligra­fowane.
Cmentarz muzułmański zwany mizar otoczony murem z okazałą bramą z półksiężycem. Znajdują się tam m.in. stare mogiły obłożone po bokach kamieniami i dwoma kamieniami nagrobkowymi, większy u głowy z zatartym nieraz napisem, mniejszy u nóg zmarłego. Nowsze na­grobki przypominają swym wyglądem chrześcijańskie, są szlifowane i ciosane, u góry mają półksiężyc z gwiazdką, niekiedy stylizowany werset z koranu „to imię Boga mi­łosiernego i litoiciioego”.