Rezerwat faunistyczny „Jezioro C z e r w i c a” o pow. 53,87 ha, Leśnictwo Januszewo, Nadleśnictwo Jeziorno, gromada Redaki, powiat iławski, województwo olsztyńskie. Rezerwat utworzono dla ochrony licznej kolonii kormoranów. Pod ochronę zostały wzięte wyspy oraz półwysep na jeziorze Czerwica o pow. 7,42 ha, na których są kolonie kormoranów oraz czapli siwej. Kolonie te liczą ponad 500 gniazd, zamieszkanych przez oba gatunki ptaków. Wyspy oraz półwysep jest porośnięty starodrzewiem złożonym z dębu bezszypułkowego, buka, sosny i świerka. Podszycie stanowią krzewy. Przeważnie rosną tam trzmielina zwyczajna, trzmielina brodawkowata oraz gąste zarośla maliny i pokrzywy. Miejscami spotyka się płaty bez roślinności, pokryte grubą warstwą ekskrementów ptasich. Roślinność tam nie występuje, gdyż nadmiar związków azotowych ją spala. Poza tym na wyspach spotyka się zbutwiałe wywroty drzew, w których wąż zaskroniec składa jaja. W tym biotopie występuje on stosunkowo licznie. Głównym celem rezerwatu jest ochrona kormoranów. Wzięte pod ochronę rezerwatową rozmnożyły się do tego stopnia, że kolonia zagęściła się i obecnie nie ma miejsca na nowe gniazda. Kormorany próbują założyć tu i ówdzie nowe kolonie, a przede wszystkim przesuwają się na pobliski półwysep. Kormoran czarny jest przez naturę wyjątkowo wyposażony – doskonale pływa, nurkuje nieraz do 8 m głębokości, świetnie lata, a nawet potrafi czepiać się gałęzi i chodzić po nich. Kormorany żywią się rybami, szczególnie chwastem rybnym. Potrafią jednak złowić i większe osobniki, lecz są to najczęściej ryby chore. Do rezerwatu kormorany wracają w końcu lutego lub w początku marca. W kwietniu składają cztery do sześciu kredowo-białych, o odcieniu zielonkawym jaj, wysiadują je 23- 24 dni. Po skończonych lęgach, co następuje mniej więcej w końcu czerwca, kormorany opuszczają rezerwat i udają się na wybrzeże morskie, a w zimie posuwają się nad brzegiem Atlantyku aż do Morza Śródziemnego. W pobliżu rezerwatu są położone jeziora o różnych wielkościach, których brzegi zarastają szuwary. W części zachodniej znajduje się duże Jezioro Januszewskie, w przeważnej części zanikające, dające schronienie lęgowym stanowiskom żurawi. Wymienione jeziora są otoczone dużymi zwartymi kompleksami leśnymi. W lasach tych gnieździ się orzeł bielik. Poza tym co pewien czas zalatują do rezerwatu orły przednie. Czynią one tam wielkie zamieszanie wśród kormoranów i czapli. Mimo wprowadzenia całkowitej ochrony dla kormorana i czapli i dobrych warunków biologicznych w rezerwatach nie widać, ażeby stan kormoranów i czapli na Pojezierzu Mazurskim mocno sic, powiększał. Przypuszcza się nawet, żo ich stan zaczyna się zmniejszać. Dlatego też wzięcie pod ochronę jednej z największych kolonii wydaje się słuszne i ma dużą wartość z punktu widzenia naukowego, umożliwiając przeprowadzenie badań biologicznych nad życiem tego ciekawego ptaka.Rezerwat faunistyczny „Jezioro lig i” o pow. 90,46 ha, Leśnictwo Gil-Mały, Nadleśnictwo Drwęca, gromada Samborowo, powiat ostródzki, województwo olsztyńskie. Rezerwat utworzono w celu ochrony miejsc lęgowych ptactwa wodnego i błotnego oraz w celu zachowania zespołów roślinności torfowiskowej. Jezioro i torfowisko ,,Iłgi” są położone w strefie przechodzącej ku północy w osady moren czołowych. W południowej części rezerwatu wzdłuż jeziora, na piaskach rzecznych tarasów akumulacyjnych, rosną bory sosnowe w wieku 50-70 i 100- 130 lat z pojedynczą domieszką graba zwyczajnego, dębu szypułkowego, brzozy brodawkowatej i świerka pospolitego. W południowej części, na sandrach, występują również bory sosnowe nieco młodsze. Brzegi otaczające jezioro i torfowiska dochodzą do znacznych wysokości. Pokryte są drzewostanem sosnowym z podszyciem krzewów liściastych. Jezioro Iłgi jest połączone strugą o tej samej nazwie z jeziorem Gil-Duży i Jeziorem Drwęckim. Jest’to jezioro rynnowe, należące do zbiorników zanikających. Obecna jego największa głębokość wynosi 1,30 m. Proces zarastania tego jeziora jest bardzo intensywny, obecnie zarośnięte pozostaje w 60% ogólnej powierzchni. Jezioro to zatraca właściwą strefę” głębinową i pelagiczną. Ich miejsce zajmuje strefa litoralna, z ciekawymi zespołami roślinnymi. Obrzeże jeziora jest porośnięte olszą czarną oraz krzewami wierzby i kruszyny. Czerwonymi owockami wyróżnia się z otoczenia psianka słodkogórz. Na samym brzegu, pomiędzy lądem a wodą, występują zespoły turzyc, zaś w miejscach bardziej za-bagnionych spotykamy strzałkę wodną, siedmiopalecznik błotny i jaskier wielokwiatowy. Bardziej ku centrum jeziora ciągną się stosunkowo czyste zespoły trzciny pospolitej, oczeretu jeziornego oraz pałki szerokolistnej. Jeszcze głębiej występują rośliny kwiatowe o liściach pływających – grzybienie białe i grążele żółte. Poza tą strefą widać już rośliny całkowicie zanurzone w wodzie, tworzące łąki podwodne, złożone z rdestnic i ramienic. Na podstawie przeglądu całokształtu biocenoz jeziora Iłgi można wyodrębnić węższe biotopy, zamieszkane przez właściwe gatunki ptaków wodnych i błotnych. Dlatego też rezerwat ten z punktu widzenia możliwości badania zespołów roślinności torfowiskowej i ornitofauny zasługuje na szczególną uwagę. Poza jeziorem i torfowiskiem ochroną objęto na szerokości 50 m pas lasu otaczającego to środowisko, z jednoczesnym zakazem usuwania dziuplastych starych drzew, w których gnieżdżą się ptaki. Również na tym terenie wzięto pod ochronę czaplę siwą jako naturalnego wroga kraba wełnistorę-kiego. W okresie ostatnich 20 lat zaobserwowano tu bowiem pojedyncze okazy tego gatunku kraba. Nie wydaje się jednak, ażeby krab wełnistoręki mógł w tym środowisku się nadmiernie rozmnożyć, gdyż jego środowiskiem są wody słone. W przeciwieństwie do zlewiska Morza Północnego, krab nie zasiedlił się licznie na terenie zlewiska Bałtyku i nie jest tu groźny dla rybołówstwa. Dotychczas nie przeprowadzono badań limnologicznych na jeziorze Iłgi. Należy jednak przypuszczać, że jezioro to odznacza się dużą produkcyjnością biologiczną, co sprzyja naturalnemu zarybieniu sąsiednich jezior. Dlatego też zabroniono w tym zbiorniku i na strudze zakładania zastaw, celem ochrony ryb odbywających wędrówki na tarło.