Rezerwat faunistyczny „Jezioro C z e r w i c a” o pow. 53,87 ha, Leśnictwo Januszewo, Nadleśnictwo Jeziorno, gromada Redaki, powiat iławski, województwo olsztyńskie. Rezerwat utworzono dla ochrony licznej kolonii kor­moranów. Pod ochronę zostały wzięte wyspy oraz pół­wysep na jeziorze Czerwica o pow. 7,42 ha, na których są kolonie kormoranów oraz czapli siwej. Kolonie te liczą ponad 500 gniazd, zamieszkanych przez oba gatunki ptaków. Wyspy oraz półwysep jest porośnięty starodrzewiem złożonym z dębu bezszypułkowego, buka, sos­ny i świerka. Podszycie stanowią krzewy. Przeważnie ros­ną tam trzmielina zwyczajna, trzmielina brodawkowata oraz gąste zarośla maliny i pokrzywy. Miejscami spoty­ka się płaty bez roślinności, pokryte grubą warstwą ekskrementów ptasich. Roślinność tam nie występuje, gdyż nadmiar związków azotowych ją spala. Poza tym na wyspach spotyka się zbutwiałe wywroty drzew, w któ­rych wąż zaskroniec składa jaja. W tym biotopie wy­stępuje on stosunkowo licznie. Głównym celem rezerwa­tu jest ochrona kormoranów. Wzięte pod ochronę rezer­watową rozmnożyły się do tego stopnia, że kolonia za­gęściła się i obecnie nie ma miejsca na nowe gniazda. Kormorany próbują założyć tu i ówdzie nowe kolonie, a przede wszystkim przesuwają się na pobliski półwysep. Kormoran czarny jest przez naturę wyjątkowo wyposa­żony – doskonale pływa, nurkuje nieraz do 8 m głębo­kości, świetnie lata, a nawet potrafi czepiać się gałęzi i chodzić po nich. Kormorany żywią się rybami, szczegól­nie chwastem rybnym. Potrafią jednak złowić i większe osobniki, lecz są to najczęściej ryby chore. Do rezerwa­tu kormorany wracają w końcu lutego lub w początku marca. W kwietniu składają cztery do sześciu kredowo-białych, o odcieniu zielonkawym jaj, wysiadują je 23- 24 dni. Po skończonych lęgach, co następuje mniej wię­cej w końcu czerwca, kormorany opuszczają rezerwat i udają się na wybrzeże morskie, a w zimie posuwają się nad brzegiem Atlantyku aż do Morza Śródziemnego. W pobliżu rezerwatu są położone jeziora o różnych wiel­kościach, których brzegi zarastają szuwary. W części za­chodniej znajduje się duże Jezioro Januszewskie, w prze­ważnej części zanikające, dające schronienie lęgowym stanowiskom żurawi. Wymienione jeziora są otoczone dużymi zwartymi kompleksami leśnymi. W lasach tych gnieździ się orzeł bielik. Poza tym co pewien czas zala­tują do rezerwatu orły przednie. Czynią one tam wielkie zamieszanie wśród kormoranów i czapli. Mimo wprowa­dzenia całkowitej ochrony dla kormorana i czapli i dob­rych warunków biologicznych w rezerwatach nie widać, ażeby stan kormoranów i czapli na Pojezierzu Mazur­skim mocno sic, powiększał. Przypuszcza się nawet, żo ich stan zaczyna się zmniejszać. Dlatego też wzięcie pod ochronę jednej z największych kolonii wydaje się słusz­ne i ma dużą wartość z punktu widzenia naukowego, umożliwiając przeprowadzenie badań biologicznych nad życiem tego ciekawego ptaka.Rezerwat faunistyczny „Jezioro lig i” o pow. 90,46 ha, Leśnictwo Gil-Mały, Nadleśnic­two Drwęca, gromada Samborowo, powiat ostródzki, wo­jewództwo olsztyńskie. Rezerwat utworzono w celu ochrony miejsc lęgowych ptactwa wodnego i błotnego oraz w celu zachowania ze­społów roślinności torfowiskowej. Jezioro i torfowisko ,,Iłgi” są położone w strefie przechodzącej ku północy w osady moren czołowych. W południowej części rezer­watu wzdłuż jeziora, na piaskach rzecznych tarasów aku­mulacyjnych, rosną bory sosnowe w wieku 50-70 i 100- 130 lat z pojedynczą domieszką graba zwyczajnego, dębu szypułkowego, brzozy brodawkowatej i świerka pospoli­tego. W południowej części, na sandrach, występują rów­nież bory sosnowe nieco młodsze. Brzegi otaczające je­zioro i torfowiska dochodzą do znacznych wysokości. Pokryte są drzewostanem sosnowym z podszyciem krze­wów liściastych. Jezioro Iłgi jest połączone strugą o tej samej nazwie z jeziorem Gil-Duży i Jeziorem Drwęckim. Jest’to jezioro rynnowe, należące do zbiorników zanika­jących. Obecna jego największa głębokość wynosi 1,30 m. Proces zarastania tego jeziora jest bardzo inten­sywny, obecnie zarośnięte pozostaje w 60% ogólnej po­wierzchni. Jezioro to zatraca właściwą strefę” głębinową i pelagiczną. Ich miejsce zajmuje strefa litoralna, z cie­kawymi zespołami roślinnymi. Obrzeże jeziora jest po­rośnięte olszą czarną oraz krzewami wierzby i kruszyny. Czerwonymi owockami wyróżnia się z otoczenia psianka słodkogórz. Na samym brzegu, pomiędzy lądem a wodą, występują zespoły turzyc, zaś w miejscach bardziej za-bagnionych spotykamy strzałkę wodną, siedmiopalecznik błotny i jaskier wielokwiatowy. Bardziej ku centrum jeziora ciągną się stosunkowo czyste zespoły trzciny pospolitej, oczeretu jeziornego oraz pałki szerokolistnej. Jeszcze głębiej występują rośliny kwiatowe o liściach pływających – grzybienie białe i grążele żółte. Poza tą strefą widać już rośliny całkowicie zanurzone w wodzie, tworzące łąki podwodne, złożone z rdestnic i ramienic. Na podstawie przeglądu całokształtu biocenoz jeziora Iłgi można wyodrębnić węższe biotopy, zamieszkane przez właściwe gatunki ptaków wodnych i błotnych. Dla­tego też rezerwat ten z punktu widzenia możliwości ba­dania zespołów roślinności torfowiskowej i ornitofauny zasługuje na szczególną uwagę. Poza jeziorem i torfo­wiskiem ochroną objęto na szerokości 50 m pas lasu ota­czającego to środowisko, z jednoczesnym zakazem usu­wania dziuplastych starych drzew, w których gnieżdżą się ptaki. Również na tym terenie wzięto pod ochronę czaplę siwą jako naturalnego wroga kraba wełnistorę-kiego. W okresie ostatnich 20 lat zaobserwowano tu bo­wiem pojedyncze okazy tego gatunku kraba. Nie wydaje się jednak, ażeby krab wełnistoręki mógł w tym środowi­sku się nadmiernie rozmnożyć, gdyż jego środowiskiem są wody słone. W przeciwieństwie do zlewiska Morza Północnego, krab nie zasiedlił się licznie na terenie zle­wiska Bałtyku i nie jest tu groźny dla rybołówstwa. Do­tychczas nie przeprowadzono badań limnologicznych na jeziorze Iłgi. Należy jednak przypuszczać, że jezioro to odznacza się dużą produkcyjnością biologiczną, co sprzy­ja naturalnemu zarybieniu sąsiednich jezior. Dlatego też zabroniono w tym zbiorniku i na strudze zakładania za­staw, celem ochrony ryb odbywających wędrówki na tarło.