Szlak żółty Chęciny

Szlak żółty Chęciny

Jest to szlak górski. Rozpoczyna się w górnym rynku w Chęcinach, a następnie prowadzi szosą krakowską w górę. W przekopie na prze­łęczy pomiędzy Zamkową Górą a Rzepką oglądamy wapienne zlepieńce cechsztyńskie, które mają wychodnie w wąskim pasie od pd.
Zatrzymujemy się na wierzchowinie, gdzie rozchodzą się drożyny na wsch. i ku zach. Obserwujemy stąd wychodnie wapieni dewońskich na Górze Zamkowej. Warstwy skalne ustawione są niemal pionowo, z lekkim pochyleniem w stronę Chęcin. Jest to pd. skrzydło antykliny chęcińskiej. Na tych stromych skałach imponująco wyglądają mury zamku.
Z szosy skręcamy na prawo, kierując się do wsi KORZECKO.
Mijamy pas czerwonych gleb, znajdujących się na wychodniach czer­wonego piaskowca triasowego, a koło wsi wkraczamy w krainę wapieni jurajskich, z których zbudowane są leżące przed nami zalesione wzgórza— Grzywy Korzeckowskie. Tamtędy prowadzi ścieżka do urwistego zbocza nad rz. Hutką koło wsi Jedlnicy. Hutka tworzy tutaj malowniczy prze­łom pomiędzy Grzywami Korzeckowskimi a bezleśnym grzbietem, zwa­nym Grząbami Bolminskimi, którym prowadzi nasz szlak.
W obszernej dolinie, usłanej piaskami lub zwietrzeliną skalną, leży wieś BOLMIN. Na wzgórzu stoi niewielki murowany kościółek, zbudo­wany około r. 1602 przez Jana Brzeskiego, naprzeciw zaś —• ruiny daw­nego zamku obronnego z XIV w., przebudowanego i przekształconego na pałac w XVI w.
Na zach. od Bołmina wznosi się lesisty grzbiet zbudowany z wapieni jurajskich. Najwyższym wzniesieniem jest tu Bochcniec, posiadający ostrą skalistą grań. U stóp góry biegnie droga z Chęcin do Małogoszczą. Schodzi ona do dawnego brodu na Bocheńcu przez rz. Łośnę, uwiecz­nioną przez Żeromskiego w Wiernej rzece. Przez ten bród szli skrwa­wieni powstańcy po bitwie w Małogoszczu w lutym 1863 r.
Z Grząb Bolmińskich szlak prowadzi do ładnego osiedla Milechowy, a stąd przez piaski i zarośla do Miedzianki.
Miedzianka, znana dobrze w historii naszego górnictwa, stanowi
zakończenie Grzbietu Chęcińskiego. Masyw Miedzianki zaznacza się dobrze w terenie jako wyniosły, trójzębny szczyt, zwieńczony szarymi skałami wapiennymi okresu dewońskiego.
Szczyt wznosi się na wysokość 356 m npm. Zbocza pokrywają od pd. wsch. lotne piaski. Zbocze pd.-zach. jest obficie przeorane dawnymi szybami, sztolniami i chodnikami górniczymi. Widać też duże hałdy gru­zu wyrzuconego ongi z podziemi oraz lejkowate zapadliska po opusz­czonych szybach.
Na bryłach wapieni dewońskich można spotkać niebieskie azuryty i zielone malachity — rudy miedzi. W dolnej partii wzniesienia, od strony wsi Miedzianki, widać czerwone piaskowce triasowe, używane tutaj na ogrodzenia oraz dla celów budowlanych. W partii szczytowej Miedzianki występują wapienie górnodewoóskie. Są one silnie skrasowiale na po­wierzchni i tworzą ostrą, dziko wyglądającą grań. Góra Miedzianka jest od 1958 r. rezerwatem geologicznym obejmującym powierzchnię 25 ha.
Szczyt jest doskonałym punktem widokowym. Ku pn. rozciąga się obszerna płaszczyzna, tzw. Padół Strawczyński, ograniczony w dali ma­sywem Wzgórz Oblęgorskich i kopą Perzowej Góry. U podnóża góry z pn. wsch. leży wąska w tym miejscu dolina chęcińska, oddzielająca Miedziankę od płaskiego wzniesienia Ołowianki z dużym kamienio­łomem. W dolinie zagajnik i domy górnicze. W kierunku pd.-wsch. rysują się w dali potężne baszty zamku chęcińskiego.
Na pn. zboczu góry na znacznej wysokości widać hałdę gruzu, a nad nią ukośny chodnik, czyli sztolnię, pozostałą po robotach górniczych austriackich
Kto nie chce wędrować wymienionym dość długim, choć pięknym szlakiem, może zwiedzić Miedziankę z przeciwnej strony, mianowicie dojechać koleją linia Kielce — Częstochowa do przyst. Rykoszyn, a następnie przejść pieszo ok. 3 km.
Wycieczkę z Chęcin do Miedzianki można odbyć również inną, zna­cznie krótszą drogą, a mianowicie wyjść ul. Małogoską, za cmentarzem skręcić drogą biegnącą w prawo u podnóża góry Sosnówki, a następnie polną drożyną do rz. Hutki i stąd do wsi Miedzianki. Odległość tą drogą wynosi ok. 7 km.
Górski szlak turystyczny znakowany żółty prowadzi z Miedzianki do wsi Zajączków. Występują tutaj czerwone piaskowce triasowe, a na
pd. od wsi rozległe wydmy piaszczyste obecnie zalesiane. Z sąsiedniego wzgórza rozległe widoki na położony od pn. PADÓŁ STRAWCZYŃSKI i WZGÓRZA OBLĘGORSKIE, dolinę WIERNEJ RZEKI —ŁOŚNY od pn. zach. i WZGÓRZA MAŁOGOSKIE z pd. zach.
Nieco dalej w okolicy wsi Kopaniny, leży rozległe bagno, zwane Wilczą Gacią. Od zach. krańca wsi ścieżka prowadzi pn. zboczem podłużnego wzgórza, porośniętego z tej strony krzewami. Na urwisku oglądamy wychodnie wapienia muszlowego trias . Tutaj na terasach widać kilka starych drzew, resztki murów i drewniany kościółek. Są to pozostałości po dworze w Rudzie Zajączkowskiej. Niezdoły w Wiernej rzece Stefana Żeromskiego. Niżej pod wysokim brzegiem płynie w ślicznych zakolach, „wiecznie ta sama” Wierna Rzeka — Łośna, podążając obok Wesołej do Bocheńca i brodu przy trakcie do Małogoszczy.
Końcowym punktem szlaku jest przyst. kol. Wierna Rzeka na linii Kielce — Częstochowa, położony po drugiej stronie rzeki. SZLAK NIEBIESKI KIELCE – STADION
est to szlak górski. Po drodze do pokonania ważniejsze wzniesienia: Szczyt nad Stadionem 350 m , Biesak 367 m , Zgórskie Góry 393 m i G. Bukowa 354 m .
Punktem wyjściowym jest przyst. autobusowy MPK linii 15 przy Stadionie. Powyżej na zboczu wzniesienia skocznia narciarska i pomnik na miejscu straceń w czasie okupacji hitlerowskiej. Widok na Kielce. Szlak znakowany biegnie grzbietem wzgórz przez BIESAK. Na lessowych pagórkach od strony pd. leży wieś POSŁOWICE, od której wywodzi się nazwa tej części gór. Z pn. strony gór leży BIAŁOGON opis szlak 46 . Pod Słowikiem szlak znakowany przecina dolinę rz. Bobrzy opis szlak 44 i 47 i przerzuca się na ZGÓRSKIE GÓRY, pokryte lasem mie­szanym. Z pd. strony wzniesienia leży wieś ZGÓRSKO. Dobre lessowe gleby i południowe wystawy sprzyjają tutaj sadownictwu. Nieco ku zach. za lasem leży wieś SZEWCE. Po przejściu w poprzek doliny znajdziemy się pod górą OKRĄGLICĄ z kamieniołomem wapieni dewońskich, eksploatowanych od dawna na marmur. Wzniesienie to łączy się z BU­KOWĄ GÓRĄ, stanowiącą zach. zakończenie Grzbietu Bolechowickiego. Stąd szlak przerzuca się na sąsiednią SKIBSKĄ GÓRĘ Grzbiet Zele-jowski , w której od strony wsi SKIBY znajduje się urwisko skalne w wapieniach środkowodewońskich z jaskinią „Piekło”, mającą ok. 10 m długości. Obiekt ten jest zarejestrowany jako pomnik przyrody nieoży­wionej. Ze Skib ciekawy widok na dolinę i grzbiet CHĘCIŃSKI, który tworzy widoczna dobrze G. Zamkowa, dalej Rzepka, Sosnówka i Mie­dzianka.
U podnóża G. Zamkowej — Chęciny, gdzie kończy się wymieniony szlak opis Chęcin

Both comments and pings are currently closed.

Comments are closed.